Katara sto reverb

Απόσπασμα από τη διπλωματική εργασία της Maria Juur






... το πέρασμα από τον μουσικό στον παραγωγό μουσικής είναι μια διαδικασία η οποία έχει ξεκινήσει να συντελείται από την προηγούμενη δεκαετία και εξακολουθεί να συντελείται με ολοένα αυξανόμενη ενταση τα τελευταία χρόνια. Με τον όρο "μουσικος" εδώ ορίζεται το άτομο το οποίο δημιουργεί μουσική αν όχι πάντα χρησιμοποιώντας κατεξοχήν συμβατικά μουσικά μέσα, αλλά πάντως μουσική η οποία έχει ως αφετηρία τον ίδιο τον μουσικό, μουσική η οποία θα μπορούσε να οριστεί ως πρωτοτυπη. Ο όρος πρωτότυπη δεν σημαίνει βέβαια ότι ο μουσικός δεν αποτελεί μέρος μιας μουσικής συνέχειας και κομμάτι της μουσικής ιστορίας, ότι δεν έχει επιρροές και πηγές έμπνευσης, ότι δεν έχει επηρεαστεί από άλλους μουσικούς. Ο όρος πρωτότυπη αναφέρεται στην ικανότητα του μουσικού να επεξεργαζεται συνειδητά ή ασυνείδητα τις μουσικές του επιρροές προκειμένου να δημιουργήσει ένα μουσικό αποτέλεσμα νέο, το οποίο πηγάζει από αυτόν τον ίδιο.
Ο μουσικός παραγωγός από την άλλη μπορεί συνειδητά να χρησιμοποιεί τα προιόντα των μουσικών προκειμένου και εκείνος να παράγει ένα μουσικό προιόν νέο, το οποίο όμως αποτελεί αποτέλεσμα μιας επεξεργασίας περισσότερο λογικευμένης, περισσότερο εγκεφαλικής και θυμικής και λιγότερο συναισθηματικής. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο μουσικός μοιάζει με τον μάγο της φυλής ο οποίος παράγει αυτοσχέδια φίλτρα ενώ ο μουσικός παραγωγός μοιάζει με τον φαμακοποιό ο οποίος κατασκευάζει φάρμακα με βάση τις γνώσεις του και την ταξινόμηση των βοτάνων. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το ίδιο - η παραγωγή ενός γιατρικού ή στην περίπτωσή μας ενός μουσικού προϊόντος- η μουσική διαδικασία η οποία ακολουθήθηκε είναι ωστόσο πολύ διαφορετική και βασίζεται σε διαφορετικές μεθόδους.
Η ανάπτυξη του διαδικτύου και των ηλεκρονικών μέσων, η αύξηση του αριθμού των νεαρών ατόμων τα οποία λαμβάνουν πανεπιστημιακή μόρφωση, η ολοένα και μεγαλύτερη ενασχόληση ακαδημαϊκών με αυτό τo είδος μουσικής που αποκαλείται underground μουσική ( για ανάλυση του όρου δες σελίδα 15, για λίστα μουσικών που είναι επίσης πανεπιστημιακοί δες παράρτημα 2β) έχει οδηγήσει σε μια αποδομητική αντίληψη της μουσικής, σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε μετα- μουσική αντίληψη της μουσικής, κατά την οποία οι ίδιοι οι παραγωγοί της μουσικής στοχάζονται πάνω στο ίδιο τους το προιόν, πάνω στην ίδια τους την πρακτική. Το διαδίκτυο οφελεί την μετα-μουσική αυτή αντιληψη αφενός παρέχοντας την δυνατότητα στους μουσικούς παραγωγούς να επεξεργαστούν , να χρησιμοποιήσουν ως samples τα έργα άλλων μουσικών και να παράγουν με εύκολο και γρήγορο τρόπο νέα μουσικά προιόντα, και αφετέρου παρέχοντας σε ένα ευρύ σύνολο ανθρώπων, τόσο παραγωγών όσο και καταναλωτών μουσικής να εκθέσουν κριτικές απόψεις, να αναλύσουν και να ανταλλάξουν ιδέες σχετικά και για τα μουσικά προιόντα.
Ειδικά η έκρηξη της δημιουργίας μουσικών blogs στα οποία ο κάθε επίδοξος μουσικός κριτικός έχει την δυνατότητα να εκθέσει τις προσωπικές του κρίσεις για οποιοδήποτε μουσικό προιόν συνέβαλλε καθοριστικά στην εγκεφαλοποίηση της μουσικής και στην αναπτυξη της συζήτησης σχετικά με τη μουσική παρά στην παραγωγή της μουσικής αυτής καθαυτής και ώθησε και τους ίδιους τους μουσικούς παραγωγούς σε μια διαδικασία μουσικής παραγωγής περισσότερο γνωσιακής, μιας διαδικασίας που βασίζεται περισσότερο στην ανακύκλωση και στην ευκολία των μέσων για να εκφραστεί μια εγκεφαλική η συναισθηματική κατάσταση ή ακόμα και για να ενταχθεί ο μουσικός παραγωγός σε μια πολιτιστική ελίτ παρά στην έκφραση καθαρής οργής, πόνου, ερωτικής απογοητευσης ή επιθυμίας ή άλλων ακατέργαστων συναισθημάτων....



Απόσπασμα από τις παρατηρήσεις ενός εκ των δύο επιβλέποντων καθηγητών:Σκέψη ανά σημεία αδόμητη και αποσπασματική, χρήση όρων οι οποίοι δεν επεξηγούνται επαρκώς, ελειπής παράθεση πηγών και ερευνητικών στοιχείων τα οποία να υποστηρίζουν την άποψη της γράφουσας, διατύπωση ισχυρισμών οι οποίοι δεν επαληθεύονται με επιστημονικό τρόπο, γενικότερα λόγος ο οποίος παραπέμπει περισσότερο σε άρθρο για έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο ευρείας κατανάλωσης, παρά σε επιστημονικό άρθρο.


Maria Minerva. Spiral by suruei

Maria Minerva- Kyrie Eleison by prettypretty



Maria Minerva - Disko Bliss by nofearofpop.net

all eyes on you







Πριν μερικά χρόνια σπούδαζα κάτι που είχε σχέση με αρχιτεκτονική ανοιχτών χώρων σε ένα πανεπιστήμιο της Ουαλίας. Για ευνόητους λόγους δεν θα σου πω σε ποιο αλλά με λίγο ψάξιμο δεν θα είναι δύσκολο να το εντοπίσεις. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους βρετανούς συμφοιτητές μου που έκαναν παρέα σχεδόν αποκλειστικά μεταξύ τους, είχα αποφασίσει να συγκατοικήσω σε ενα σπίτι με αυτό που αποκαλούμε international students. Είχα περάσει όλη μου τη ζωη στο Λονδίνο και σε αυτή τη φάση την είχα δει κάπως χίπικα, ξέρεις, να γνωρίσω ανθρώπους από άλλες κουλτούρες και έτσι, 70s αναβίωση ξέρω 'γω. Βρέθηκα λοιπόν να συγκατοικώ σε ένα διώροφο σπίτι μαζί με έναν Ινδό, έναν Κινέζο ( δε μας μιλούσε σχεδόν ποτέ, μόνο έκοβε λαχανικά όλη την ώρα στην κουζίνα με έναν τεραστιο μπαλτά που κρατούσε στο συρτάρι ειδικά για αυτή τη δουλειά- ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστευω) και έναν Ισπανό που έμενε μαζί στο ίδιο δωμάτιο με την κοπέλα του. Η κοπέλα έμενε στο σπίτι παράνομα, δηλαδή χωρίς να το ξέρει ο ιδιοκτήτης, ένας μαφιοζος φραγκοφονιάς πακιστανός που μας κυνηγούσε κάθε δεύτερη του μήνα για το νοίκι. Ονόματα ας μην πούμε, ας πούμε μόνο ότι την κοπέλα την έλεγαν Veronica.
Λοιπόν, με τον Ινδό και τα δύο Ισπανάκια καταλήξαμε να κάνουμε κολλητή παρέα, βραδια ινδικού κινηματογράφου, βραδιά ισπανικής κουζίνας και μετά το αναποδο, λιώσιμο με μπάφους αν και ο Ινδός ψιλοαπείχε, εξόδους στις παρακμιακές pubs της περιοχής.
Eνα βράδυ, ο Ισπανός φέρνει στο σπίτι ένα Ουαλό φίλο του, που η σανίδα του σερφ που χρησιμοποιούσε ως μέσο μεταφοράς του είχε χαρίσει μυς αλά σταρ του σινεμα. Αράζουμε και λιώνουμε με μπίρες ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Γύρω στο ξημέρωμα ο Ισπανός μου λέει, ξέρεις νομίζω ότι ο φίλος μου γουστάρει, οπότε δεν χρειάζεται να κάθεσαι να τον κοιτάς σα ξελιγωμένη, ποια εγώ, του κάνω δήθεν εκνευρισμένη και με κάποια απορία γιατι νόμιζα ότι όλο το βραδυ προσποιούμουν με κάποια επιτυχία την αδιάφορη. Τελοσπάντων, μη λεμε πολλά, παίρνω θάρρος, πλησιάζω τον σερφα και γίνεται η φάση. Το πρώτο φως είχε σκάσει πριν απο καμιά ώρα και ανάμεσα στα σάλια και τα φιλιά, ο σερφας μου κάνει"εχω το φορτηγάκι μου απέξω, θες να πάμε στην παραλία;" "πάμε" του κάνω κι εγω, αν και η φάση μου ακούστηκε ελαφρως creepy. Κάπως έτσι φτάσαμε στην παραλία, μία απο αυτές τις τεράστιες ουαλικές ακτές, καταχείμωνο με το σερφά να παλεύει με τα κύματα 7 η ώρα το πρωί κι εμένα να τουρτουρίζω καθισμένη στην άμμο τυλιγμένη με όλα του τα ρούχα και προσπαθώντας να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
Απο τότε αρχίσαμε να κάνουμε παρέα οι τεσσερείς μας, ζευγαράκια φάση, ο σερφας, εγώ, ο Ισπανός και η Veronica. Ο Ινδός την έκανε, δεν γούσταρε και πολύ την καινούρια σύνθεση φαίνεται, συνεχεια προφασιζόταν ότι είχε διάβασμα, αλλά έχω την εντύπωση ότι μας κοιτούσε κάπως πληγωμένα όταν ανεβαινε στο δωμάτιο του. Πηγαίναμε συνέχεια με το φορτηγάκι στην παραλία και αράζαμε, παρά το ψωλόκρυο, ο Ουαλός έκανε σερφ με άλλους σερφάδες φίλους του και εμείς πίναμε αλκοόλ για να γλιτώσουμε την υποθερμία και καπνίζαμε. Η παραλία αυτή που πηγαίναμε συνήθως, όπως πολλές από τις ουαλικές παραλίες ήταν η γηινη κατάληξη ενός θεόρατου γκρεμού που ορθονώταν ακριβώς από πάνω της. Καμία φορά ανεβαίναμε πάνω στον γκρεμό όπου ο αέρας φυσούσε γάμησε τα και φωνάζαμε για εκτόνωση ή παίζαμε την "κότα", ποιος δηλαδή θα σταθεί πιο κοντά σην άκρη του γκρεμού.
Τον τελευταίο καρό πριν από το περιστατικό είχα προσέξει ότι η Veronica δεν ήταν και πολύ στα καλά της. Δεν μας μιλούσε και πολύ, τα μάτια της όποτε συναντιόμασταν στην κουζίνα ήταν κόκκινα, απέφευγε ιδιαίτερα να μιλάει με τον σερφά, δεν ήθελε να αράζει μαζί μας στην παραλία.
Την ημέρα εκείνη την είχα παρακαλέσει να έρθει μαζί μας αν και εκεινη επέμενε ότι δε γούσταρε να έρθει. Ανεβήκαμε στο γκρεμό, και αφήσαμε τον Ουαλό με το σερφ του. Αποφασίσαμε με τον Ισπανό να παίξουμε την "κότα". Η Veronica δεν ήθελε, πήγε και κάθισε λίγο παραπέρα και μας κοίταζε:"Εγώ θα είμαι ο κριτής του αγώνα" είπε. Μετά από λίγο και ενω χαχανίζαμε και ψευτοσπρωχνόμασταν με τον Ισπανό ακούσαμε την φωνή της Veronica σαν από αλλη διασταση να φωνάζει:
"χασατε!"
Γυρίσαμε και ειδαμε το σώμα της να ξεκολάει από το έδαφος και να πέφτει από τα βράχια.
Μαλάκα, θα σου ακουστεί κλισέ αλλά νομίζω ότι όταν μας κοιταξε για τελευταία φορά χαμογελούσε.

i lost my girl to the rolling stones




Ok.
Σκoπός μιας μπάντας συνήθως είναι να φτιάξει την καλύτερη μουσική που το άθροισμα των μελών της είναι ικανό να δημιουργήσει, έπειτα να ξεχωρίσει από τον υπολοιπο μουσικό πολτό σαν σβόλος μέσα στη σούπα, να αποκτήσει το δικό της πιστό ακροατήριο που θα καταναλώνει καφάσια μπίρας ορκιζόμενο στο όνομα της, και έπειτα ξέρω 'γω, συμβόλαια εκατομμυρίων σε δισκογραφικές, ακριβά αυτοκίνητα, σπιταρώνα στο L. A. και loft στην Ν.Υ, ή έστω, για τους πιο ταπεινούς, να μπορεί να ζει από την τεχνη της.
Ok.
Τι γίνεται τώρα, αν μια μπάντα κανει ακριβώς τα αντίθετα από το παραπάνω προδιαγεγραμμένο όνειρο του wannabe rockstar; Αν σχηματίζεται χωρίς να έχει ιδέα από μουσική, για να παίζει σε πάρτι μαζί με τα υπολοιπα συγκροτήματα της πόλης, για να γίνει μέρος της σκηνής αντί για να ξεχωρίσει από αυτή, αν συνειδητά γαμάει κάθε της προσπάθεια να φτιάξει μουσική αντί για ενοχλητικά κακοφωνήματα που απευθύνονται στους πλέον μουσικά αδαείς, αν αντί για βίλες ονειρεύεται trailer parks και αν αντί για pop stardom γουστάρει το trash culture που η μεσοαστική καταγωγή της την εμπόδισε να ζήσει αλλά που αυτή το απορρόφησε έτσι κι αλλιώς μέσα από τις ταινίες και το ιντερνετ τη στιγμή που οι συνομήλικοί της έβλεπαν american idol μασουλώντας πατατάκια;
Ok.
Τι γίνεται τώρα αν αυτή η μπάντα αποτελείται από τρία-τέσσερα κοριτσάκια που θέλουν να δείξουν ότι δεν είναι και τόσο καλά κορίτσια, που δεν τα ενδιαφέρει και τόσο η μουσική όσο το να περνάνε καλά, που ποτέ δεν θα γίνουν η επόμενη μεγάλη μπάντα, γιατί απλά δεν είναι τόσο καλές μουσικοί και απο πάνω βαριούνται και να ηχογραφήσουν το ίδιο κομμάτι δεύτερη φορα, αλλά που παίζουν μόνο για την καύλα τους και -ναι- απλά για να φορέσουν τα φορεματάκια τους, να μεθύσουν, να παίξουν στο cool πάρτι της γειτονιάς και μετά να μπουν στο βανάκι τους και να φύγουν.

Ε, τότε είναι μάλλον προβλέψιμο ότι τα μουσικά αποτελέσματα θα είναι κάπως άτεχνα και σίγουρα αρκετά ενοχλητικά για το περισσότερο μουσικά επιμορφωμένο ακροατήριο.

Αλλά στην εποχή της jessika simpson και της adele, δεν ξέρω αν αυτό είναι τόσο κακό πράγμα τελικά.

Writing class
with lisa crystal carver




Αίθουσα διδασκαλίας σε επαρχιακό αμερικάνικο πανεπιστήμιο,τέλος της άνοιξης.

Είναι αργά το απόγευμα, ο ήλιος έχει αρχίσει εδώ και ώρα την καθοδική του πορεία στην άκρη του ορίζοντα και ένα πορτοκαλι χρώμα εισβάλει χωρίς την φοιτητική του ταυτότητα στην αίθουσα όπου η Lisa Crystal Carver διδάσκει το τελευταίο μάθημα της ημέρας, σε μια μικρή αλλά γεμάτη αίθουσα του κατα τα άλλα ευρύχωρου αλλά άδειου κτίριου του τμήματος αγγλικής φιλολογίας του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια .

Καμιά εικοσαριά δεκαοχτάχρονα αγόρια και κορίτσια βρίσκονται καθισμένα σε μονοθέσια θρανία στηρίζοντας με κάποια δυσκολία τα ξανθομάλλικα, μαστουρωμένα από τους μπάφους κεφάλια τους ανάμεσα στα χέρια τους. Κάτω απο το βερικοκί φως , τα ρόδινα μάγουλά τους φαίνονται ακόμα πιο ροζ. Κάποιοι ανταλλάσουν χαμηλόφωνα κακόγουστα αστεία με σεξουαλικά υποννοούμενα τόσο προφανή που παύουν να είναι υποννοούμενα, ενώ κάποιοι άλλοι απλά κοιτάνε μισοτριπαρισμένοι το άπειρο που εκτείνεται μέχρι τον πράσινο πίνακα στον απέναντι τοίχο της αίθουσας. Ο ανθός της μελλοντικής αμερικάνικης διανόησης είναι συγκεντρωμένος εδώ.

Σε λίγο ακούγεται ένα διαπεραστικό, οξύ τρίξιμο και η πόρτα ανοίγει για να μπει μέσα η καθηγήτρια. Τώρα στην αίθουσα επικρατεί απόλυτη ησυχία. Τα μάτια όλων παρακολουθούν την αδύνατη μαυρομάλλα που, αφού διασχίζει με μεγάλα βήματα την αίθουσα, καταλήγει να στέκεται μπροστά από την έδρα. Σήμερα φοράει μαύρη στενή φούστα με σκίσιμο και κρεμ αμάνικο μπλουζάκι μέσα από το οποίο οι πιο παρατηρητικοί μπορούν να θαυμασουν το δαντελένιο σχέδιο του σουτιέν της. Στην άκρη της μύτης της είναι στερεωμένα σε μια επικίνδυνη ισορροπία μαύρα γυαλιά με χοντρό σκελετο.

"Καλησπέρα σε όλους", απευθύνει έναν αγέλαστο χαιρετισμό και έπειτα κάθεται πάνω στην έδρα και σταυρώνει τα πόδια. Τώρα το σκίσιμο στη φούστα έχει φτάσει σχεδόν μέχρι το ύψος του εσώρουχού της αφήνοντας να αποκαλυφθεί σχεδόν ολόκληρο ένα καθόλου αδιάφορο σετ ποδιών.

"Πέρασα όλη την προηγούμενη εβδομάδα διορθώνοντας τα γραπτά σας" -ξεκινά να λέει αργά ενώ παράλληλα αρπάζει το χαρτοφύλακά της και αρχίζει να αδειάζει από μέσα με αταίριαστο για τη χροια της φωνή της μένος ένα πακέτο τετραδια- " και μπορώ να πω..." -κοιτάζει με βλέμμα που φανερώνει -χμμμ...-σκεπτικισμό τον μπλε σωρό που έχει σχηματιστεί πάνω στην έδρα- "ότι επρόκειτο για ένα απροσδόκητο...σπάνιο...πρωτόγνωρο... χάσιμο χρόνου!" Τώρα έχει σηκωθεί με ένα πηδηματάκι από την έδρα και βηματίζει πάνω κάτω στην αίθουσα με τη νευρικότητα σκίουρου που έχει κάνει χρήση διεγερτικών ουσιών, μοιράζοντας με κρότο τα τετράδια στα θρανία.
" Την ίδια στιγμή που θα μπορούσα να κάνω τόσα περισσότερο ενδιαφέροντα πράγματα, όπως να τακτοποιώ τα εσώρουχα μου κατά χρωματική διάταξη ή να φαντασιώνομαι ότι κάνω σεξ με τον άσχημο υπέρβαρο και τριχωτό μου γείτονα, εγώ ήμουν αναγκασμένη να διορθώνω αυτές τις... μπούρδες που από ότι φαίνεται είναι η δική σας ιδεά για το γράψιμο!"
Έχει τελειώσει με το μοίρασμα των τετραδίων και τώρα στεκεται μπροστά στον πίνακα.

" Ίσως να μην το προσέξατε όταν κάνατε τις εγγραφές σας γιατί είχατε πιει πολλούς μπάφους, ή μπορεί κάποιοι από σας να μην γνωρίζουν ανάγνωση, αλλά το όνομα του μαθήματος είναι..." Γυρίζει στον πίνακα πιάνει μια κιμωλία και αρχίζει να γράφει: "Δημιουργική-παρορμητική-ανερμάτιστη γραφή"

Έπειτα υπογραμμίζει μία- μία τις λέξεις κάνοντας την κιμωλία να τρίζει πάνω στον πίνακα. " αυτό που έσεις κάνετε..." δεν είναι ούτε δημιουργικό -σκουιιιιιικ- "ούτε παρορμητικό"-σκουιιιιιιιιιιιιιιιιικ- "ούτε καν γραφή δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτό το συνοθύλλευμα ανοησίας!" Αφήνει την κιμωλία κάτω και κοιτάζει απειλητικά το μικρό πλήθος από φάτσες που την κοιτάζουν ζαβλακωμένες αλλά αδιάφορες.

"Για αυτό σήμερα... "
"Αποφάσισα να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο" λέει και η εκφρασή της αλλάζει εντελώς απροειδοποίητα. Ένα ανασήκωμα των χειλιών που φέρνει σε χαμόγελο έρχεται να προσγειωθεί πάνω στη μούρη της.

"Θα κάνουμε μια άσκηση, μια ...χμμ...πρωτότυπη άσκηση, κάπως αντισυμβατική είναι η αλήθεια, αλλά είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα σας αρέσει πολύ". Η Lisa μιλάει τώρα πιο γρήγορα και με περισσότερο κέφι ενώ παράλληλα έχει αρχίσει και πάλι να βηματίζει πάνω κάτω στην αίθουσα. " Μία άσκηση που μου έμαθε κάποιος, πριν κάμποσα χρόνια, τον καιρό που γύριζα σε περιοδεία με τους suckdog κάπου στο Τέξας, στο Midland- ή μήπως ήταν στο Beaumont ;Οι τοποθεσίες πάντα μου διεφεύγουν... "
Το βλέμμα της Carver έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, οι κόρες των ματιών της έχουν διασταλεί και έχουν γίνει τεράστιοι μαύροι δίσκοι, σχεδόν καλύπτουν ολόκληρα τα μάτια της, η ίδια όμως μοιάζει σαν να μην βλέπει μπροστά της, σαν να περπατάει πάνω κάτω στην αίθουσα όπως μια τυφλή θα περπατούσε σε ένα χώρο που μετά από χρόνια στο σκοτάδι του τον έχει πια χαρτογραφήσει με κάθε λεπτομέρεια ώστε να μη τσακίζεται πάνω στα έπιπλα. Η αναπνοή της έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε ένα ελαφρυ, σέξι λαχάνιασμα. Τα μέχρι εκείνη τη στιγμή μαστούρικα τεμπέλικα παιδιά αρχίζουν να ανασηκώνονται στις καρέκλες τους και να κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Τέλοσπάντων, ο άνθρωπος που μου έμαθε την άσκηση αυτή ήταν ένας Ινδος γκουρού, τώρα τρέχα γύρευε τι δουλειά είχε ο Ινδος στο Τέξας, αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω κάποια άλλη φορα...Αν και την άσκηση αυτή την έχω ..μμμ.. παραλλάξει ελαφρώς, την έχω κάνει -πως να το πω- πιο... συναρπαστική!"

Απότομα, η Lisa σταματά να βηματίζει. Στέκεται μπροστά από την έδρα, κοίταξε την τάξη με χαμόγελο 24 καρατίων και ανακοινώνει με ενθουσιασμό: " Το όνομα της άσκησης είναι: "Δέσε το σώμα σου και το μυαλό σου θα λυθεί'- ή κάπως έτσι τέλοσπάντων".

"Jessie" γυρίζει αμέσως μετά στην κοπέλα με τα μακριά ξανθά μαλλιά που κάθεται στο δεύτερο θρανίο,
" θέλω να πάρεις αυτό και να το τυλίξεις γύρω από τον φίλο σου τον Larry που κάθεται εδώ πέρα..."
Όπου "αυτό" είναι ένα μπλε συρματόσκοινο το οποίο η Carver έχει επιδέξια ανασύρει από την τσάντα της πριν από μερικά δευτερόλεπτα και τώρα το κραδαίνει μπροστά στην Jessie, με τόσο ενθουσιασμό σαν μαμα που δινει για πρώτη φορά στην κόρη της τα φωτάκια για το χριστουγεννιατικο δέντρο. Η Jessie κοιτάζει αποσβολωμένη μια την Carver και μια τον Larry, ο οποίος με την σειρά του κοιτάζει έντρομος μια την Jessie και μια την Carver.

"Εμπρος λοιπόν Jessie, μην με κοιτάς σαν κουτορνίθι... εξάλλου, έχω ακούσει ότι ο Larry απο 'δω γουστάρει τα δεσίματα, αν και όχι μαζί σου βέβαια ή μήπως όχι, larry;" Ο Larry τώρα κοιτάζει κάτω και η Jessie κοιτάζει τον Larry με μάτια που γυαλίζουν.
" Ουπς, μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε;" αναρωτιέται μεγαλόφωνα η Lisa.
Η Jessie παίρνει τελικά το συρματόσκοινο από τα χέρια της Carver και αρχίζει να το τυλίγει με μοχθηρή απόλαυση γύρω από τον Larry που την κοιτάζει με ύφος απολογητικό.
"Έτσι μπράβο...Δε μου λες Larry, με ποιο χέρι ανοίγεις τη μπίρα σου, αυτοϊκανοποιείσαι και τελοσπάντων εμμ.. γράφεις αυτές τις ανοησίες που είχα το θλιβερό προνόμιο να διαβάσω την προηγούμενη εβδομάδα; αν και καλό θα ήταν να περιορίσεις τη δράση του στις δύο πρώτες ασχολίες ...με το δεξί, δεν είναι;" Ο Larry γνέφει καταφατικά. " Λοιπόν, Jessie, αυτό που θέλω να κάνεις είναι να αφήσεις το δεξί χέρι του Larry μας ελεύθερο."
Όσο η Jessie δένει τον Larry, η Carver αρχίζει να μοιράζει συρματόσκοινα σε κάθε θρανίο, μοιράζοντας μαζί και οδηγίες με βαθιά φωνή. Φέρνει λίγο σε ζόμπι.

" Θέλω ο καθένας σας να δέσει τον μπροστινό του ακριβώς όπως έκανε η Jessie με τον Larry, αφήνοντας το καλό χεράκι ελεύθερο".

Μπορεί να φταίει η υπνωτική φωνή της Carver, μπορεί να φταίει η περιέργεια να δουν που το πάει η τύπισσα , το πιθανότερο είναι ότι φταίει η γενικότερη μαστούρα, πάντως τα παιδιά υπακούουν με ενθουσιασμό σχεδόν και σε λίγο όλη η τάξη είναι δεμένη στα καθίσματά της με το ένα χέρι ελεύθερο. Η Lisa δένει η ίδια τον τελευταίο, ένα παιδί με πορτοκαλί μαλλιά και κοιλιακούς που χάιδευε όσο τύλιγε το σκοινί γύρω του σαν πρωταγωνίστρια σε τσόντα-φάρσα. Έπειτα κάθεται στην έδρα με τα γυμνά της πόδια σε κοινή θέα. Σαν ιέρεια σε αρχαία τραγωδία ανακοινώνει:

"Και τώρα η άσκηση"

" Με το ελεύθερο χέρι σας, πιάστε τα μολύβια σας και αρχίστε να γράφετε. Το θέμα σας είναι: "Επίσκεψη στο σουπερ μαρκετ ενώ είμαι τριπαρισμένος. Εικόνες και συναισθήματα".
'Τα γραπτά θα αξιολογούνται επιτόπου".
Όλοι αρχίζουν και πάλι να κοιτάζονται μεταξύ τους.Ακούγεται ένα σούσουρο. Κανενός το χέρι δεν κουνιέται.
"Και για να κάνουμε τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα ... κριτήριο αξιολόγησης... θα είναι αυτό εδω..."

Και τότε η Lisa εμφανίζει ένα κομψό smith & wesson 637 του οποίου την κάνη στρέφει παιχνιδιάρικα προς το ακροατήριο της. Ένα πνιχτό, αλλά αυθορμητο και απόλυτα συγχρονισμένο ααΧΧ! αναδύεται από τα λαρύγγια των παιδιών.

"Αφήστε τις κουβέντες και αρχίστε να γράφετε. Τα λόγια δεν θα σας σώσουν σε ένα άδειο κτίριο. Η μάλλον, μόνο τα λόγια θα σας σώσουν. Τι ειρωνία. Έχετε ακριβώς εικοσιπέντε λεπτά."

Η Lisa γέρνει προς τα πίσω και κοιτάζει αφηρημένα, σχεδόν ηδονιστικά το κενό . Το s&w αστράφτει στο χέρι της.
Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε επτά και μισή.
I forget that's not the title by Drugs Are Nic

Find more artists like Drugs Are Nice at Myspace Music

Liebe auf den ersten Blick







Dee Dee: Κορίτσια, μήπως είδε καμία σας το ριγέ καλσόν μου?
Bambi: Εννοείς, αυτό που φοράς σε κάθε live? Πάλι αυτό θα βάλεις; Αμάν, πια μωρέ Dee Dee, έχει γίνει ένα με το δέρμα σου... ο κόσμος θα νομίζει ότι τα ποδαράκια σου είναι ριγέ...δεν είναι καλό...
Sandy: Τις προαλλες κάποιος ρωτούσε στο twitter αν η Dee Dee πλένει ποτέ το καλσόν της ή αν το φοραει συνέχεια έτσι!
D-D: Ε, ναι αυτό θα βάλω... ε, είναι το σήμα κατατεθέν μου, τι να κάνουμε τώρα... άσε που μου κάνει και ωραία πόδια...
S: Η αλήθεια πάντως είναι ότι ο ίδιος μετά έλεγε ότι θα γούσταρει να στο σκίσει και κάτι τέτοια...τα σβήσαμε αυτά φυσικά...
B: Καμια ανωμαλάρα θα ήταν πάλι...
Jules: Τέλος πάντων, δεν αφήνουμε τα μπουτάκια της Dee Dee και να ασχοληθούμε με τίποτα πιο σημαντικό λέω εγώ;
B: Όπως;
J: Όπως: τι θα κάνουμε μετά το live.
S: Α, ναι αλήθεια, Dee Dee, έχει κανονίσει τίποτα ο τύπος ή θα μείνουμε στο festsaal να ακούμε τον dj μετά?
B:Α, όχι, όχι! Εγώ δεν κάθομαι εδώ πέρα με τίποτα..Δεν είμαστε στο Βερολίνο κάθε μέρα! Η μάλλον κάθε νύχτα...
D-D: Ψυχραιμία, κορίτσια, όλα είναι κανονισμένα...
J:Θυμάστε πέρσι που είχαμε έρθει και παίξαμε σε κείνη την τρύπα και μετά είχαμε πάει σε εκείνο το μέρος... πως το έλεγαν να δεις... magnet ή κάτι...και μετά σε εκείνο το τεράστιο club...
B: Από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά, ήμουν ήδη zombie όταν φτάσαμε εκεί...
J:Γαμάτα ήταν, όμως....
S:Berlin rules!
D-D:E, για αυτό σας έφερα στo βερολίνο babes!
B:Να σε ρωτήσω κάτι Dee Dee, γιατί δεν έβαλες το setlist το Oh Mein M; Φοβάσαι μη φας κράξιμο για τα γερμανικά σου από τους απο κάτω; χαχαχαχα!
D-D: Oχι, όχι, καθόλου...απλά το λέμε συνέχεια, ε, και το βαρέθηκα.
S:Το καλσονάκι όμως..
D-D: Ελα, έλα..Ωχ, αυτός ο βλάκας ο Sultan τελειώνει...Mα που τον βρήκαν αυτόν πάλι..Λοιπόν, άντε, babes, enough said. Aνανεώστε τα κόκκινα κραγιόν και let's kick some berlin butts.. .





Είχαμε και cover εκπληξη.

No hope no future, just noise.






Middle class, semi detached, Hackney based house. You are the invisible invader. Open the door. At the ground floor, in the living room, on the settie you see two middle aged, sensefully dressed- pearl necklaces, spotless dresses, well-permed hair and all- ladies. They are having afternoon tea and biscuits.

- Margery, dear, that garden of yous is such an delightful sight. A true jewel to the house. You are truly worthy of congratulations!
-(Looking downwards with a look of moderation yet constrained satisfaction). Oh, thank you, Elinor, dear. It is simply a pleasure for me, looking after my precious flowers. And a well looked after garden should be an addition to all English homes. Sugar with that tea of yours?
-No, thank you dear, doctor's orders... I do agree, it is certainly so. And those peonies, such a vision, a pleasure to the eye.
- Yes, aren't they? I plan on adding a small statue soon, perhaps one of the muses, i must think about it... it should be something appropriate and descent nonetheless... Biscuit dear?
-Well, i shouldn' t but, you are such an excellent cook... well it wouldn't hurt trying one, would it?( giggling) oh, i am sure you will make an excellent choice about the statue... You have such good taste and...

They are inturrupted by menacing drones soon joined by loud growls of bass lines and razor sharp punk guitars. To make things even worse, a voice that appears to belong to a spirit pocessed female creature that is being raped by the devil himself, or more appropriately, raping him herself starts spitting out offensive lines coming in staight from hell. The unholly sound appears to be crushing in from the top floor, causing Margery to spill part of her tea on her lap, and Elinor to choke on her cookie.

-Margery, dear, where in good earth is this dreadful noise coming from?
-Elinor, i must apologize, these children today have simply no respect. I have so many times tried talking some sense into that child's head. It is simply a waste of time. Oh Elinor, i am simply desperate... What is this country coming to?

Same middle class home. Go to top floor.Open the first door: teenage bedroom, walls plastered with posters of Be your own pet, Yeah, yeah, yeahs, Siouxsie Sioux. Two svelte, black haired teenage girls are sitting on the bed browsing though what appears to be one of thems cd collection. One of them fetches a cd with a photo of a ruined city landscape on the sleeve and shoves it into the other ones face.

-Hey, who are these blokes?Never heard o' them.
-Man, you' re so clueless. They 're Cold in Berlin.Punk, man. That is some top shit you are holding there. They have a bitch for a singer who spits her lungs out.
-So what am i going to hear, man?
- You are about to experience some out of contol punky guitars flirting with an electro edge along with some kickass-fuck-you-very-much lyrics delivered by the lady i just mentioned. She starts swearing and won't stop, i don't know how many fuck yours are there in the lyrics. Her name is My and i am telling you man, the bitch is wild. Shall i put it on?
- What you waiting for man? Who the fuck you think you are, fucking Loud and Quiet? Shut your mouth and press play.

Presses play, and the sound floods the room. They start speaking louder now.

-This is really cool man....ferocious...Is the bitch saying what i think she is at the opening line?
- Aha... She goes like : "I had a girl and she was perfect/so I decided I’d fuck her. And even though she had a boyfriend/oh god I knew I had to have her". In yer face, madame.
- Fucking awesome!
-Well what you waiting for?
TURN THE FUCKING VOLUME UP!

God I Love You by coldinberlin

so much work

2:54







Οι δύο αδελφές κάθονται στο πάτωμα. H Hannah κοιτάζει το ταβάνι πίνοντας μια Foster's και η Colette κοιτάζει την Hannah που κοιτάζει το ταβάνι. Τριγύρω τους είναι απλωμένα γύρω στη μισή ντουζίνα άδεια μπουκαλια Foster's. Στο cd player παίζει ένα άλμπουμ των Μelvins.

-Λοιπόν, Ηannah, στο λέω τελευταία φορά, δεν πάει άλλο, πρέπει να βρούμε όνομα για το συγκρότημα.
-Μμμ...Το ξέρωω...
-Με ρωτάνε πως λένε τη μπάντα που παίζω και δε ξέρω τι να τους πω, ρε μαλάκα πια..
-Σε ρωτάνε..; Ποιοι, οι δημοσιογράφοι;
-Xαχα. Κοψ' τις βλακείες, ρε Ηannah. Αυτοί που θέλουν να ακούσουν τα κομμάτια, αυτοί που θα έρθουν στα live μας, αυτοί με ρωτάνε, ρε μαλάκα.
-...Ποια live..;.. αφού δεν έχουμε κάνει κανένα...
-Ε, βέβαια!Πως να κάνουμε, αφού ούτε καν όνομα δεν έχουμε, τι θα γράφει στην αφίσα "απόψε παίζουν οι πως-τους-λένε, μην το χάσετε..";!
-...
-Αλλά ποια live ρε, τι λέμε τώρα, εδώ ούτε καν σελίδα στο myspace δε μπορούμε να φτιάξουμε χωρίς όνομα για να ανεβάσουμε τα κομμάτια!Ρε μαλάκα, δε μπορώ, ρε..!
-...
-Είμαστε η πιο άγνωστη μπάντα του κόσμου!Τόσο άγνωστη που ούτε οι ίδιες δεν ξέρουμε το όνομα της μπάντας μας!
-...
-Ηannah, μ'ακούς; Πες κάτι!
-...
-Μου τη σπάει ρε μαλάκα που δεν προσπαθείς καν, σκέψου κάτι!!
-....Μμμ.. τι λες για The black Jackets;
-Τι να πω...Λέω ότι είναι σκατά,ρε γαμώτο, αυτό λέω!!!Σαν όνομα μαφιόζων, ή σαν εκείνη τη μαλακία ταινία με τους εξωγήινους, ή σαν παιχνίδι στο casino, τι μαλακίες είναι αυτές;!! Βαρέθηκα, θα ψάξω άλλους να παίζω μαζί τους!
-...


Εκείνη την ώρα παίζει το αγαπημένο κομμάτι των κοριτσιών απο melvins, αυτό που λίγο πριν το τέλος "ησυχάζει" πριν απο το τελικό build up.

-Tι κομματάρα...

Οι κιθάρες ησυχάζουν και η Colette εκείνη τη στιγμή τραβάει ένα μεγαλειώδες ρέψιμο. Αμέσως μετά, οι Melvins αρχίζουν να τα χώνουν και πάλι δαιμονισμένα. Το χρονόμετρο στο cd player δείχνει 2:54. Ακριβώς τη στιγμή αυτή η Hannah πατάει το pause και σηκώνεται θριαμβευτικά.

-Αυτό είναι!
-Αυτό είναι ποιο;
-Το όνομα της μπάντας μας! 2:54! Η στιγμή πριν το kick in στην κομματάρα των Μelvins!
-Πω ρε, Hannah, το ήξερα ότι πάλι μαλακία θα πεις..
-Αυτό είναι σου λέω! Είμαστε οι 2:54!
-Πω, ρε μαλάκα...μια ζωη άγνωστες θα μείνουμε..




HA0006 by houseanxiety

au revoir

Εκείνο τον καιρό συγκατοικούσα με καμιά τριανταριά ξανθιές κατσαρίδες.
Και αυτές πρέπει να ήταν μόνο οι μόνιμες, χώρια αυτές που το είχαν δίπορτο και πηγαινοερχόντουσαν. Αν μαζευόντουσαν όλες μαζί, σίγουρα πληρούσαν τις αριθμητικές προυποθέσεις για σύσταση σωματείου. Που ξέρεις, μπορεί και να μάζευαν υπογραφές για να με διώξουν από την γκαρσονιέρα...Γκαρσονιέρα: η λέξη που χρησιμοποιούσα για να περιγράψω το χώρο που φιλοξενούσε σε σχετικά σταθερή βάση τα λιγοστά υπάρχοντά μου σε πείσμα όλων αυτών των ενδείξεων που συνηγορούσαν υπέρ του χαρακτηρισμού του ως τρώγλη, τρύπα ή λάκο με σκατά.
Δεν είναι να απορεί κανείς που οι κατσαρίδες μου έβρισκαν το χώρο τόσο φιλόξενο. Δε λέω βέβαια, δεν ήμουνα και εγώ και η βασίλισα της καθαριότητας, αλλά φίλε, αυτό το κωλοχανείο ήταν σε τέτοια άθλια κατάσταση, με κάτι σάπια σανίδια να κρέμονται από τις κάσες στις πόρτες, με κάτι μαυρισμένους από την υγρασία τοίχους στους οποίους μόνο βρύα που δεν φύτρωναν και με κάτι ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια στη λιγδιασμένη κουζίνα με τις σκουριασμένες σωληνώσεις, που ούτε ολόκληρο το συνεργείο καθαρισμού του δήμου δεν θα μπορούσε να το συνεφέρει. Άσε που ήταν και δέκα μέτρα κάτω από το χώμα, σαν τον τάφο του φαραώ ένα πράγμα, αλλά βγάλε την αίγλη και το μυστήριο και σκέψου πιο σκατίλα φάση. "Φωτεινό ημιυπόγειο" έγραφε η αγγελία. "Πρέπει να βγάλουμε λεφτά, ποιος μαλάκας θα φάει την πούτσα" λέω εγώ.
Τέλοσπάντων, λεφτά δεν έπαιζαν και κάπου έπρεπε να στεγάσω και εγώ το περιεχόμενο των πέντε χαρτόκουτων που αποτελούσαν τα περιουσιακά μου στοιχεία και κάπως έτσι ο πρόθυμος μαλάκας βρέθηκε. Για να νιώθω κάπως καλύτερα με τη σκατένια μου κατάσταση, βάφτισα το λάκο με τις σαύρες ατελιέ και περίμενα να περάσουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ήλπιζα να ξεμπερδεύω με την καλών τεχνών. Μέχρι τότε ήταν βέβαιο ότι θα είχα αναγνωριστεί ως αυτό που ούτως ή άλλως ήμουν ήδη: μεγάλη καλλιτέχνιδα. Προς το παρόν όμως, έπρεπε να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι όλη μου η καλλιτεχνική παραγωγή κυμαινόταν σε τόνους από γκρι ποντικί μέχρι μαύρη είναι η νύχτα, όχι λόγω καταθλιπτικής ψυχοσύνθεσης, αλλά λόγω έλλειψης φωτός.
Όποτε ο συνωστισμός στην γκαρσονιέρα με τα κατσαρίδια γινόταν ανυπόφορος, ή όποτε ό ιδικτήτης- ένα αρχίδι που κάθε φορά που ερχόταν να μου ζητήσει το λόγο για τα χρωστούμενα ενοίκια προσπαθούσε παράλληλα να με στριμώξει στη γωνία, πράγμα όχι και πολύ δύσκολο λαμβάνοντας υπόψη τα τετραγωνικά που καταλάμβανε η κοιλάρα του σε συνδυασμό με τα λιγοστά τετραγωνικά της γκαρσονιέρας-αλλά, τέλοσπαντων, όποτε ο ιδιοκτήτης μου παράπρηζε το μουνί, την έκανα για κάποιον από τους προστάτες μου.
Στον Μιχάλη πήγαινα κάθε φορά που με τάραζε η πείνα. Έξαιρετικός μάγειρας και όχι τίποτα μαλακίες, μιλάμε για γκουρμέ φάση, αν και με την πείνα που είχα συνήθως και το στρατιωτικό συσίτιο θα μου φαινόταν δείπνο στο G.B.
Στον Ηλία πήγαινα όποτε χρειαζόμουν λίγη δημιουργική χημεία, το άτομο απλά ήταν επιστήμονας, όχι τί λέω, ο άνθρωπος ήταν μάγος, ήταν μούσα, ήταν η έμπνευση η ίδια προσωποποιημένη,λίγο από το φαρμακό του και έβλεπα οράματα. Και όλα αυτά για την κολλητή του χωρίς χρέωση, ε. Αρκεί να του έστηνα λίγο κώλο. Ε, τι να κάνουμε τώρα, έχει και η έμπνευση ένα αντίτιμο. Ευτυχώς, ο πούστης τελείωνε γρήγορα.
Στον Λευτέρη πήγαινα όποτε ήθελα να πιάσω φιλοσοφική συζήτηση, σε φάση τι είναι η ζωή και τι είναι ο άνθρωπος, να ζει κανέις ή να μη ζει, και που 'σαι, όσο το σκέφτεσαι πιάσε άλλη μια μπύρα, και κοίτα να είναι παγωμένη, ε, και κείνο το σαλάμι που είχες την άλλη φορά το μπουκώθηκες όλο ή έχει μείνει τίποτα ρε μαλάκα;
Στον Βαγγέλη πήγαινα για μουσική ενημέρωση. Ο σκληρός του δίσκος ήταν τίγκα στα downloads, τα οποια εγώ μετέφερα στο φλασάκι μου και από εκεί στη μπακατέλα που εκτελούσε χρέη υπολογιστή πίσω στο λάκο με τους αρουραίους γιατί με τη κλεμένη από τους γείτονες σύνδεση μου έπαιρνε περιπόυ μισή αιωνιότητα για να τσεκάρω το e-mail μου. Για να κατεβάσω, ούτε λόγος. -Να αγοράσω τους δίσκους, μαλάκα μου, για πλούσια με πέρασες, άσε που πόσα cd να ξεψαχνίσεις πια: Άσε που μετά αράζαμε με το Βαγγέλη και ακούγαμε όλο τον κατάλογο της katorga, ή δεν ξέρω τι , στραγγίζοντας κανένα beefeater. Mόνο όταν ο Βαγγέλης είχε περάσει εκείνη τη φάση με την ψυχεδέλεια και ήθελε να ακούμε συνέχεια Οmm πίνοντας μπάφους μου την είχε σπάσει και δε γούσταρα καθόλου να πηγαίνω.
Στον Μάνο πήγαινα σε φάση να βρω ένα μέρος να αράξω για λίγες μέρες, ο τύπος ήταν τόσο στην κοσμάρα του που ούτε καταλάβαινε ότι εγώ άραζα στο σπίτι του για βδομάδες, ακόμα και όταν με έβλεπε να βγαίνω φρεσκολουσμένη και ευωδιαστή σαν πουτάνα από το μπάνιο ή όταν άπλωνα σειρές από στριγκάκια να στεγνώνουν πάνω στα καλοριφέρ του, αλλού αυτός.
Και βέβαια, υπήχε και ο Μάριος. Σε αυτόν πήγαινα όποτε γούσταρα ένα καλό γαμήσι, ο τύπος απλά είχε το ιδανικό μέγεθος πούτσου και δεν ήταν μόνο αυτό, ήξερε και πότε και πως να στον χώσει, σε φάση υπερ καυλωτικό σεξ, όχι τίποτα ταντρικά, τύπου κοιτάζω το ταβάνι τέσσερις μέρες τώρα, τι θα γίνει θα τελειώσεις,ούτε και τίποτα ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε,-τι θα γίνει μωρό μου, θα μπεις μέσα, -μα μπήκα και τελείωσα- μα καλά πλάκα μου κάνεις; Πολύ καυλιάρης ο Μάριος επίσης...
Τελοσπάντων, τον υπόλοιπο καιρό τον περνούσαμε με τη Λένα στο λάκο με τα κατσαρίδια. Η μαλακισμένη, ήταν ακόμα ανήλικη και έμενε με τους γονείς τη. Κοίτα να δεις γκόμενα που πήγα και πέτυχα. Όμως έκανα υπομονή...βλέπεις... μου το 'γλειφε καλά... και από κώλο έσκιζε...

best vampire haunted





Νεουορκέζικο κλαμπ.
Η Α. βγαίνει από μια από τις τουαλέτες με το κεφάλι σκυφτό και τα μαλλιά ριγμένα στο πρόσωπο, παραπατώντας και κατεβάζοντας ακόμη το φόρεμά της. Την στιγμή που καταφέρνει να σηκώσει το κεφάλι και να εστιάσει το βλέμμα της μπαίνει στις τουαλέτες η Β.

Α: (μέσα από τα δόντια της και γυρίζοντας το κεφάλι προς την άλλη πλευρά προσποιούμενη ότι δεν έχει δει την Β.) Fuck..
Β:(πλησιάζοντας με έκπληκτο βλέμμα) Amanda;
Α: (γυρίζει τώρα το κεφάλι προς την Β. χαμογελώντας) Bethany;
Β: Amanda!

Αγκαλιάζονται ελαφρώς αμήχανα.

Β: ω, θεέ μου, Amanda, δεν το πιστεύω! Πάει τόσος καιρός από τότε που βρεθήκαμε τελευταία φορά..
Α: Ναι, ναι! Βethany, καλή μου, ...
(απομακρύνεται και την κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω) φαίνεσαι πανέμορφη, ένας άγγελος από το L.A. στη Νέα Υόρκη..πότε ήταν, αλήθεια, η τελευταία φορά που σε είδα...
Β: πρέπει να ήταν σε εκείνο το vegan εστιατόριο που ειδικευόταν στο τυρί χωρίς γάλα από φυστίκια πεκάν στην 32η οδό.. (με ένα αδιόρατο ύφος αηδίας) Θεέ μου Amanda, τι.. πράγματα με έβαζες να τρώω τότε..
Α: (ελαφρώς ενοχλημένη) Εννοείς πόσο προσπαθούσα να αποτοξινώσω το μυαλό σου και το σώμα από όλο το junk food που σαβούριαζες πριν γνωριστούμε; Πάντως, ναι, τότε ήταν, τώρα θυμάμαι, πρέπει να ήταν τη μέρα που μου ανακοίνωσες ότι παρατάς το συγκρότημα μας για να εγκατασταθείς μόνιμα στο L.A...
Β: Ελα τώρα, δεν το παράτησα κιόλας...αφού τόσο καιρό πριν γκρίνιαζες ότι είμαι υπερβολικά pop για τις pocahaunted... και έπειτα εσύ είχες πει πρώτη ότι είναι ο καιρός να κάνει η κάθεμία τα δικά της... εμένα πάντως δε μου βγήκε σε κακό...
Α: Τελοσπάντων, ας τα αφήσουμε τώρα αυτά! Αλήθεια, ξανάρχισες να τρως γαλακτοκομικά; γιατί βλέπω τα έχεις πάρει πάλι τα κιλάκια σου...
Β: (χαμογελώντας και ρουφώντας την κοιλιά της) Ε, τώρα στο L.A. η πολύ παρέα με τον Bruno, ξέρεις πως είναι...τουλάχιστον, έκοψα όλα εκείνα τα κακής ποιότητας ναρκωτικά που κάναμε τότε...το μυαλό μου κόντευε να γίνει πουρές από τον πολύ μπάφο...
Α: Χμ..Ο Βruno, ναι...Αλήθεια, πως τα πάτε με το συγκροτηματάκι σας..; τους... πως τους είπαμε...
Β: (με ελαφρά εκνευρισμένη έκπληξη)...τους Βest Coast;! Ε, καλά Amanda, μη μου πεις τώρα ότι δεν μας έχεις ακούσει! εδώ έχει βουήξει ο τόπος...
Α: Μα πως, ναι, βέβαια,καλή μου, μη συγχίζεσαι, φυσικά και σας εχω ακούσει, είστε καταπληκτικοί φυσικά...αλλά αφού με ξέρεις εμένα, πάντα κολημένη με τον βρωμικο ήχο της Νέας Υόρκης...
Β: Εννοείς το ασυνάρτητο σύννεφο ψυχεδελικού θορύβου με συνοδεία κραυγών... μα έλα, μην κάνεις έτσι, ξέρεις πως αστειεύομαι..ναι, ακόμα προσπαθώ να συννελθω από όλο αυτό το ουρλιαχτό που με έβαζες να βγάζω τότε.. χαχα! Έμαθα πάντως ότι και εσύ κάνεις πιο mainstream πράγματα τώρα ... και με αναφορές στο L.A...
Α: Για τους L.A. Vampires μιλάς; μα δεν πιάνεις το σαρκασμό, καλή μου; Ε, και δε θα τους έλεγα και τυπικό ποπ συγκρότημα...(κοιτάζοντας δήθεν αδιάφορα προς τον τοίχο) δεν είναι ότι ξεπουληθήκαμε όπως τόσοι και τόσοι...
Β: μμ, γιατί ξέρεις, πολλοί λένε ότι προσπαθείς να αντιγράψεις την επιτυχία των best coast...;Oμως, βέβαια, εγώ ξέρω ότι δεν είναι καθόλου έτσι και πάντα λέω σε όλους αυτούς τους κριτικούς που μας παίρνουν συνεντεύξεις στο l.a και που και που σε αναφέρουν ότι εσύ είσαι πάντα αφοσιωμένη στην εμ, τέχνη σου...και την not not fun φυσικά...με τον britt πως τα πάτε;
Α: Καταπληκτικά, παιδί μου,και η not not fun γίνεται όλο και καλύτερη, πραγματικά νιώθω ότι κάνουμε πολύ σημαντικά πράγματα και ότι έχουμε ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό όραμα τώρα πια άλλα με όλο αυτό το πάθος και την ελευθερία πνέυματος και...μπλα μπλα μπλα
Β: εμ, Αmanda, sorry, καλή μου, πρέπει να φύγω, με περιμένουν δυο δημοσιογράφοι απ' έξω, ξέρεις τώρα με όλη αυτή την επιτυχία του αλμπουμ, το πρόγραμμά μας είναι κάπως στενό..πάντως θα είμαστε στην Νεα Υόρκη και αύριο, παιζουμε live, Αmanda, απλά πρέπει να έρθεις, θα αφήσω το όνομά σου στη λίστα..
Α: Μα ναι, φυσικά, θα ήταν τέλεια, θα έρθω όπωσδήποτε, αν και με όλα αυτά τα συγκροτήματα που μας ζητάνε να τους ακούσουμε για τη Not not fun που χρόνος...ξέρεις τώρα τι δύσκολο να παρακολουθήσουμε όλους αυτούς που μας καλούν στα live τους...
Β: εμ, anyway, Amanda, χάρηκα τρο-με-ρα, που σε είδα, καλή επιτυχία με τα δικά σου!
Α: κι εγώ γλυκιά μου, πολύ το χάρηκα που σε είδα, σου εύχομαι ότι καλύτερο σε ο,τι κάνεις ειλικρινά...

Αγκαλιάζονται και φεύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Α: (κλείνοντας την πορτα της τουαλέτας και βγαίνοντας στο κλαμπ) ξεπουλημένη, ατάλαντη καλιφορνέζα κότα ..
Β: (φτιάχνοντας τα μαλλιά της στον καθρέφτη της τουαλέτας) αποτυχημένο, ατάλαντο παρανοικό πρεζάκι..

Squared to it, faced to it


O σεκιουριτάς με πλησίασε τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να χώσω το τέταρτο cd στην τσάντα μου. Το σακίδιό μου ήταν ήδη μπουκωμένο 2 βινύλια που του χάριζαν ένα ύποπτα τετραγωνισμένο σχήμα. Θα μου πεις τώρα, αφου "ψωνίζεις" τη μουσική σου από τις αλυσίδες καλά να πάθεις, φάε τώρα το μπάτσο γυαλατζί στη μάπα, χάθηκε λίγη εκλεκτικότητα ρε; Ε, ναι ρε μαλάκα, από τις αλυσίδες ψωνίζω, τι θες τώρα, ν' αρχίσω να ξαφρίζω τα δισκάδικα φίλων και γνωστών; Θα γίνουμε ρεζίλι... Ασε που πως θα ζήσουν τα ποιοτικά δισκάδικα κυριε εκλεκτικέ αν κάθε βδομάδα τα ξεψαχνίζει το κάθε λαμόγιο;
Εντάξει, το ξέρω, δεν το σκέφτηκες αυτο...Εμείς όμως το έχουμε σκεφτεί και αυτό και πολλά άλλα...όπως ένα συστημα που βρήκαμε για να βελτιώνουμε την έλλειψη ποκιλίας και ποιότητας: παραγγέλνουμε τους δίσκους που θέλουμε και δεν εμφανιζόμαστε ποτέ για να τους αγοράσουμε, μετά από λίγο καιρό η αζήτητη παραγγελία μας μπαίνει στο ράφι του καταστήματος, οπότε κάποιος άλλος από εμάς - πέρα από αυτόν που είχε κάνει την παραγγελία φυσικά, δεν ήμασταν και τόσο βλάκες- επισκέπτεται το κατάστημα και ψωνίζει τους δίσκους με πίστωση... και όταν λέω πίστωση εννοώ εξόφληση στην επόμενη ζωή.
Τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας: Ο τύπος που λες με πλησίασε πάνω που τακτοποιούσα με τρόπο στο τσαντάκι μου τo red barked tree. 'Ηταν ένας τραγικός σεκιουριτάς, να τον κλαίνε τα στρείδια, καχεκτικός, με ένα κουστούμι που του 'πλεε, με λεκέδες ιδρώτα κάτω από τις μασχάλες, ίχνη πρόωρης τριχόπτωσης στο κατά τα άλλα λιπαρό του κρανίο και οδοντοστοιχία που φανέρωνε ότι ο τύπος είχε γραμμένους τους κανόνες υγιεινής στα πλημμελώς καθαρισμένα αρχίδια του. Με πλησιάζει λοιπόν το ανθρώπινο κουρέλι και φτύνει μες στη μούρη μου: "Παρακαλώ, δεσποινις, ακολουθήστε με". Άρχισα κι εγώ να μουρμούριζω μέσα από τα δόντια μου κάτι αξιοθρήνητες διαμαρτυρίες, τάχα μου θιγμένη πελάτισα και έτσι, ενώ παράλληλα υπολόγιζα ποιες ήταν οι πιθανότητες, να το κόψω τρέχοντας μέχρι την είσοδο. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι πιθανότητες ήταν μηδενικές: βρισκόμασταν στον γαμημένο τέταρτο όροφο και μέχρι να φτάσω στο δρόμο κάποιο άλλο αρχίδι θα με σταματούσε στα σίγουρα. Αποφάσισα λοιπόν να παραδοθώ στη μοίρα και να κάνω ό,τι μου έλεγε ο τυπος -σιαμαμίδι-με-κουστούμι. Τον ακολούθησα σε ένα μικροσκοπικό δωματιάκι στο ισόγειο χωρίς παράθυρο που μύριζε κλεισούρα. Εκεί, το απολειφάδι με υπέβαλλε χαιρέκακα στην εξευτελιστική διαδικασία του αδειασματος της τσάντας μου. Με πόνο ψυχής άρχισα να ακουμπάω στο γκρι πτυσσόμενο τραπεζάκι από φθηνή φορμάικα με κυκλικά αποτυπώματα από τα ποτήρια του φραπέ στην επιφάνειά του τα wire live at the cbgb 1978, 2 cd από τη σειρά legal bootleg series που μου έλειπαν, φυσικά το red barked tree, και -το χειρότερο όλων- τα βινύλια 154 και το Pink flag, την επανέκδοση του 2007 φυσικά, μην τρελαίνεσαι. Είχα βέβαια και την πρώτη κυκλοφορία κάποτε, αλλά ένας μαλάκας γκόμενος μου την είχε φάει μαζί με το 154 πριν κάνα-δύο χρονάκια. Και τώρα, πάνω που θα επέστρεφαν επιτέλους στη δισκοθήκη μου, να ' μασταν όλοι μαζί χαρωποί στο δωματιάκι της ανάκρισης.
Ο τύπος με κοίταξε με μάτια ποντικού και μου σέρβιρε ένα ξεδοντιασμένο χαμόγελο όλο γοητεία: " ξέρεις, θα μπορούσαμε ίσως να τα βρούμε...". Εγώ που ήμουν ντυμένη με ένα τρύπιο αντρικό πουλόβερ που έκανε τα βυζιά αόρατα, σκουλαρίκια παντού και στολισμένη με 5-6 τατουάζ- και αυτά μετρώντας μόνο τα σημεία του σώματος που φαίνονταν, υποννοώντας ότι υπήρχαν πολλά άλλα και στα υπόλοιπα μέλη της ανατομίας μου- δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, αλλα μόλις άκουσα τον ήχο του φερμουάρ να κατεβαίνει συνειδητοποήσα ότι ο τύπος είχε να γαμήσει από το ευρωμπάκετ του '87 και η εμφάνιση μου ελάχιστα τον ενδιέφερε. Τι έκανα; Σκέφτηκα, δε γαμιέται, αντάλλαξα ένα απελπισμένο βλέμμα με τον Colin Newman που με κοίταζε πίσω από το μικροφωνο του cbgb και έπεσα στα γόνατα.
Του τράβηξα μια δαγκωματιά και όσο ο τύπος προσπαθούσα να συνέλθει ουρλιάζοντας, έριξα τους δίσκους στην τσάντα μου και βγήκα στο δρόμο σένια

bullets over l.a.

she-ra





To όνομα μου είναι Αlice. 'Οταν έγινα 14 το άλλαξα σε Vicki Vale, από εκείνη τη γκόμενα της DC Comics που εμφανίζεται στoν Βatman. Την ίδια εποχή την έκανα από το σπίτι μου και πήγα και άραξα σε μια κατάληψη σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στο Toronto, μαζί με διάφορους άλλους. Ήμουν και σε ένα punk- noise συγκρότημα τότε, τις Fetus Fatale, μαζί με άλλα τρία κορίτσια. Παίζαμε σε καταλήψεις και σε πάρτυ για την πλάκα μας, γούσταρα πολύ... Μετά από ένα από αυτά τα live ήρθε και με βρήκε ο Ethan. Του άρεσε μου είπε η φωνή μου και θα ήθελε να τραγουδήσω σε μερικά κομμάτια του, θα γράφαμε και σε studio και τέτοια. Kαλή φάση σκέφτηκα και συμφώνησα να πάω να γράψω. Στο studio o Ethan ηχογράφησε κρυφά το soundcheck. Έτσι έγινε το Alice Practice.
Όλα τα κομμάτια της ηχογράφησης τα ανεβάσαμε στο Myspace. Δεν σκεφτόμασταν να κάνουμε κάτι μεγάλο, θέλαμε σε φάση να ανεβάζουμε μουσική για download, για όποιον γούσταρε να ακούσει και να παίζουμε σε πάρτυ σε υπόγεια. Από εκεί μας βρήκαν διάφορες εταιρείες που ήθελαν να κυκλοφορήσουν τη μουσική μας τύπου επίσημα. Έτσι βγάλαμε το πρώτο βινύλιο που ξεπουλησε τα 500 κομμάτια σε τρεις μέρες και από κει και πέρα η φάση πήρε το δρόμο της.
Δεν άφησα αμέσως τις Fetus βέβαια, γούσταρα πολύ να παίζω με τα κορίτσια, άλλα όταν το πράγμα με τον Ethan έγινε μεγαλύτερο και άρχισαν οι περιοδείες δεν προλάβαινα και έπρεπε να τις αφήσω. Κάπου εκεί ξανάγινα Αlice και ακόμα παραμένω.
Είμαστε σίγουρα punk και όχι disco μαλακίες. Απλά χρησιμοποιούμε synths. Mισώ τα video games και μισώ τους ήχους στα video games. Γι' αυτό και γουστάρω που ο Ethan χρησιμοποιεί όλους αυτούς τους μαλακισμένους ηλεκτρονικούς ήχους, γιατί είναι ενοχλητικοί: η ενόχληση προκαλεί ένα συναίσθημα στους ανθρώπους. Αν ακούσεις ένα μάτσο γαμημένα ενοχλητικούς ήχους, σίγουρα θα νιώσεις κάτι.
Τους στίχους στα κομμάτια τους γράφω εγώ. Θέλω με τους στίχους να λέω πράγματα που δεν έχω ακούσει άλλους να λένε. Υπάρχουν εκεί έξω αρκετές μπάντες που η μουσική τους είναι αξιοπρεπής, αλλά οι στίχοι είναι σκατά. Δεν ήθελα να είναι έτσι με μας, γι' αυτό χαίρομαι που δεν γράφει τους στίχους ο μαλάκας ο Ethan. Παρ' όλα αυτά, έτσι όπως ουρλιάζω στα κομμάτια, δεν είναι να απορεί κανείς που κανένας δεν καταλαβαίνει τι λέω, ούτως ή άλλως. Ίσως πρέπει να ανεβάσω τους στίχους κάπου για να σταματήσουν όλοι αυτοί οι μαλάκες να φωνάζουν τα λάθος λόγια στα live μας...
Α, ναι, σωστά, τα live μας... Αν δεν μας έχεις δει, χάνεις φίλε, σίγουρα όμως θα έχεις ακούσει κάποιον πιο ψαγμένο από σένα να μιλάει για μας. Αν μπορούσα να περιγράψω τα live μας με τρεις λέξεις αυτές θα ήταν εμετός, ξερατό, γαστρικά υγρά.Καλά, τέσσερις λέξεις, αλλά μη μου κολάς τώρα ρε, αφού ξέρεις τι εννοώ. Τώρα που το σκέφτομαι, ο Ethan έχει περιγράψει τη μουσική μας σαν ξερατό που μιλάει, να που συμφωνούμε με το μαλάκα...
Τέλοσπάντων, στα live εγώ είμαι υπερθέαμα, χτυπιέμαι πάνω κάτω σαν να έχω πάθει κρίση επιληψίας ή σαν να υποφέρω από αυτισμό ή κάτι και μετά κάνω crowdsurfing. Πάντα κάνω crowdsurfing, ή μάλλον όχι crowdsurfing, αυτό που κάνω είναι να στέκομαι πάνω στον κόσμο και αυτοί με κρατάνε όρθια και εγώ τραγουδάω. Βέβαια κάποιες φορες αυτό μας βάζει σε μπελάδες... όπως στο Glastonbury το 2008 που αυτοί οι γαμιόληδες ήθελαν να μας κατεβάσουν από τη σκηνή... ή σε κείνο το δισκάδικο στο Λονδίνο που ο κόσμος άρχισε να τα σπάει. Άκουσα ότι η Rough Trade χέστηκε πάνω της και έκοψε για λίγο τα live στο μαγαζάκι μετά από μας... χαχα.
Επίσης, γουστάρω να πλακώνομαι με σεκιουριτάδες, όπως στο Fabulous το 2008 ή στο Sonar, το 2009 που έσπαγα τα drumkit και ερχόντουσαν να να με μαζέψουν οι γαμιόληδες... punk φάση λέμε...
Το αγαπημένο μου όμως ήταν σε κείνο το παρτάκι στο L.A. που ο θόρυβος ήταν τόσο πολύς που ήρθαν οι μπάτσοι, αλλά ο κόσμος δεν κώλωσε και άρχισε να τους πετάει μπουκάλια, ε, μετά από αυτό μας έφεραν ένα ελικόπτερο, φάση αμερικάνικη καταδίωξη... γούσταρα πολύ...
Εκεί που ξενέρωσα ήταν στο SXSW, που παραλίγο να με συλλάβουν στο ίδιο μου το live γιατί έπινα και ήμουν ανήλικη, εκεί κόντευαν να μου πεταχτούν τα χημικά από τα αυτιά και αυτούς τους πείραξε που κρατούσα ένα μπουκάλι μπύρα. Α, και στο Βrighton, που πλάκωσαν οι μπάτσοι να με μαζέψουν γιατί κακοποιούσα λέει τον κόσμο...
Τραυματισμοί... γάματα, έχω σπάσει δύο πλευρά σε αυτοκινητιστικό, έχω πάθει διάσειση από χτύπημα που μου ριξε ένας κωλόμπατσος σε μία συμπλοκή, έσπασα και τον αστράγαλό μου σε μια συναυλία στο Τοkyo, αλλλά δε γαμιέται... έπαιξα ΄και στην περιοδεία εκείνης της κωλοφυλλάδας με πατερίτσα...
Γουστάρω τις μπάντες που είναι επιθετικές και ωμές, το θέμα είναι να είμαστε όσο πιο ακατέργαστοι γίνεται...Γι' αυτό και στα live καίω τον κόσμο με τσιγάρα και χύνω βότκα πάνω τους...
Στο κάτω κάτω αυτό είναι punk και να πάνε όλοι να γαμηθούνε, δε δίνω δεκάρα για το τι πιστεύει ο κόσμος για μένα...

υ.γ.: για τον τύπο που ξυλοφόρτωσα στο Latitude: " You touch my tits, i kick you in the fucking head"

Όταν είμαι κακιά είμαι κακιά, αλλά όταν είμαι καλή είμαι χειρότερη







Ερωτεύτηκα έναν τύπο.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είναι φτιαγμένος από χαρτί. Α, ναι, και ότι κοιτάζει τα ραδίκια ανάποδα τρία-τέσερα χρονάκια τώρα.

Τον συνάντησα στο χώρο της δουλειάς μου.
Με κοίταζε ξεδιάντροπα πάνω από τον πάγκο με τις τελευταίες κυκλοφορίες για κάνα τέταρτο. Εγώ στην αρχή έκανα ότι κοιτάζω αλλού, μη μας περάσει και για τίποτα ξελιγωμένες, να γίνει και το σχετικό παραμύθι να γουστάρουμε. Κρυφοκοίταζα, βέβαια, και γώ το πουτανάκι με τη σειρά μου.
Γρήγορα όμως, η σεξουαλική ένταση ανάμεσα μας έγινε αφόρητη. Δεν άντεχα άλλο, τον πλησίασα και τον ακούμπησα ανεπαίσθητα. Μου ψιθύρισε τα πρώτα λόγια στο αυτί. Το ένα έφερε το άλλο και πολύ γρηγορα τον είχα στριμώξει σε μια γωνιά πίσω από το γραφείο.
Το πρώτο φλερτ ήταν έντονο, όχι όμως τόσο όσο θα ήθελα. Ήταν που ήμασταν και στη δουλειά μου- όχι ότι με ένοιαζε τι θα πει η κάθε σακαφλιόρα, αλλά να... ήθελα να βρεθούμε κάπου πιο ιδιωτικά...
Το ίδιο βράδυ κανόνισα να συναντηθούμε στο σπίτι μου. Μερικά Μπαλαντάινς 12αρια -το ποτό του- μέτα, λίγη μουσική- παλιό ροκ εντ ρολ της εποχής του, μη μου νιώσει και χούφταλο, Φατς Ντόμινο και τέτοια- και η φάση είχε φτιαχτεί. Πολύ γρήγορα καταλήξαμε στο κρεβάτι για μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα, όπως μου είπε. Μπήκα αμέσως στο νόημα.
Μείναμε ξύπνιοι μέχρι το πρωί. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι τα προστυχόλογα που μου έλεγε όλο εκείνο το πρώτο βράδυ και καυλώνω.
Η αλήθεια είναι ότι τον είχα συναντησει και παλιότερα.
Εκείνη τη φορά ήταν φτιαγμένος από 16άρι φιλμ. Πάντως, τα καρότα τότε τα κοιτούσε ακόμα από την πλευρά με τα φύλλα και όχι από κείνη με το ζαρζαβατικό.
Τότε, θυμαμαι, με κοιτούσε κρυφά πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης και κάτι τραγουδούσε για κάτι κουρέλια, κάτι για συμμορίες και γλυκά, δεν κατάλαβα πολλά, θυμάμαι όμως ότι είχα μείνει να τον κοιτάζω σαν χάνος.
Και τότε τον είχα ερωτευτεί, πρέπει να παραδεχτώ ότι είχε κάποιο στιλ ο αλήτης, αλλά ήμουν ακόμη μικρή... όχι ότι θα τον χάλαγε τον πορνόγερο... αλλά δεν ήξερα τις σωστές κινήσεις και κώλωνα ακόμη να γίνω πιο εκδηλωτική.
Μετά από εκείνη την πρώτη συνάντηση τον είδα αρκετές φορές ακόμη, πάντα εγώ επεδίωκα την συνάντηση, ήξερα ότι σύχναζε σε ένα παρακμιακό, βρωμιάρικο βιντεοκλαμπ, αλλά πάντα υπήρχε μεταξύ μας εκείνο το προστατευτικό γυαλί που μας χώριζε και με εμπόδιζε να του χυμήξω...

Τι τα θες όμως.. έτσι τα 'φερε η καριόλα η ζωή να ξανασυναντηθούμε... και όπως είναι γνωστό... όλες οι βλενόροιες θεραπεύονται εκτός από την πρώτη.

Is this desire?







Γεννήθηκα στις 9 οκτωβρίου του 1969 σε ένα χωριό του Dorset. Mεγάλωσα μαζί με τον αδελφό μου στην οικογενειακή μας φάρμα. Καθώς ήμουν το μοναδικό κορίτσι στο χωριό, έκανα παρέα αποκλειστικά με αγόρια . Πολλές φορές μάλιστα με πέρναγαν για ένα απο αυτά.

'Εχω πολλές μουσικές εμπειρίες από τα παιδικά μου χρόνια. Στο σπίτι μας ακουγόταν πολλή μουσική, κυρίως blues καλλιτέχνες όπως οι John Lee Hooker, Howlin' Wolf και Robert Johnson αλλά και rock, όπως Βob Dylan, Jimi Hendrix και Captain Beefheart. Όσο ήμουν ακόμη έφηβη, άρχισα να παίζω σαξόφωνο και κιθάρα με τις πρώτες μου μπάντες, The Polecats και Three Stoned Weaklings. Η πρώτη μου όμως σημαντική εμπειρία σε μπάντα ήρθε με τους Αutomatic Dlamini. Τότε έπαιζα πολλή folk, κυρίως ιρλανδική, γεγονός που επηρέασε κάποιους από τους μετέπειτα δίσκους μου.
Το 1991 εγκατέλειψα τους Αutomatic dlamini και μαζί με άλλους δύο μουσικούς από γειτονικά χωριά του Dorset σχημάτισα την πρώτη μου μπάντα, η οποία πήρε το όνομά μου.Ο λόγος που διαλεξα το όνομά μου για όνομα της μπάντας ήταν ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιο άλλο όνομα που να μας ταιριάζει και επιπλέον, θεώρησα ότι θα ήταν μια καλή κίνηση, μια και εγώ ήμουν η κύρια συνθέτης της μπάντας.Επίσης, ήξερα ότι εγώ θα ήθελα να γράφω μουσική για πολύ καιρό ακόμη, κάτι που δεν θα μπορούσα να εγγυηθώ για τους Rob Ellis και Ιan Olliver, τα άλλα δύο μέλη του γκρουπ.Οι τρειςμας κυκλοφορήσαμε δύο LP: το DRy το 1992 και έπειτα το Rid Of Me , το 1993.
Μετά την κυκλοφορία του δεύτερου album, το γκρουπ διαλύθηκε και εγώ κυκλοφόρησα το πρώτο μου solo δίσκο, με τίτλο To Bring you my Love. Στο πρώτο άλμπουμ έγραφα σαν να μην υπάρχει μέλλον, ήθελα να αποτυπώσω σε αυτό όλη μου τη ζωή και την προσωπικότητα, ήθελα να είναι προκλητικό και οι άνθρωποι να το προσέξουν, να το ακούσουν πραγματικά.
Κάθε φορά που φτιάχνω έναν δίσκο, εύχομαι οι άνθρωποι που θα τον ακούσουν να ανακαλύψουν σε αυτόν μια καινούρια πλευρά του εαυτού μου. Όμως κάθε φορά που τελειώνω ένα δίσκο αρχίζω αμέσως να σκέφτομαι τον επόμενο.
Βαριέμαι έυκολα, ίσως για αυτό το λόγο σε κάθε album πειραματίζομαι με διαφορετικό ήχο, , θέλω ο κάθε δίσκος να εξερευνά ένα νέο μουσικό πεδίο. Το να χρειαστεί να μάθω να χειρίζομαι ένα καινούριο μουσικό όργανο, όπως έκανα με το πιάνο στο White Chalk, είναι μια διαδικασία που δεν με τρομάζει, αντιθέτως, η εξερεύνηση αυτή με κάνει να νιώθω και πάλι παιδί.
Κάθε άλμπουμ είναι η αποτύπωση μιας καινούριας ιδέας, κάθε τραγούδι είναι και μια ιστορία, ένα φιλμ που δημιουργώ στο μυαλό μου.
Πολλές φορές οι άνθρωποι με ρωτάνε αν πονάω τόσο όσο οι στίχοι μου υποννοούν. Η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι μου δεν είναι αυτοβιογραφικοί, αλλά η εξιστόρηση γεγονότων, αποσπασμάτων, πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μου, ένας τρόπος να τα εσωτερικεύσω όλα αυτά, προτού τα βγάλω και πάλι προς τα έξω για να τα παραδώσω καινούρια στους ακροατές μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή μεγάλωσα σε φάρμα και είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια ότι δεν έχω πόνο μέσα μου όπως όλοι οι άνθρωποι. Πάντα είχα μια αγάπη για την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.
Νομίζω ότι οι στίχοι μου είναι περισσότερο σωματικοί από ότι είναι νοητικοί. Με αυτό ενοώ ότι η στιχουργική διαδικασία είναι για μένα περισσσότερο καθαρή εκφόρτιση συναισθήματος που δεν διαμεσολαβείται από γνωστική επεξεργασία, παρά αποτέλεσμα νοητικών συλλογισμών.
Συνήθως δεν γράφω πολιτικό στίχο. Πιστεύω ότι για να γράψει κανείς πολιτικά πρέπει να είναι πραγματικά καλός σε αυτό και πραγματικά καλός γνώστης των πολιτικών καταστάσεων και εγώ δεν είμαι.
Παρ΄όλα αυτά, το τελευταίο μου album, Let England Shake, είναι μια ελεγεία για τον πόλεμο σε παγκόσμιο επίπεδο και ένα σχόλιο για την πολιτική κατάσταση στην γενέτειρά μου. Οι στίχοι έιναι αρκετά βίαιοι και άγριοι, γι' αυτό θέλησα να τους αντισταθμίσω με όμορφη και ονειρική μουσική. Αυτή την φορά δεν κοιτάζω προς τα μέσα, αλλά προς τα έξω και βλέπω όχι μόνο όσα συμβαίνουν στην Αγγλία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Στόχος μου ήταν, μιλώντας για την χώρα μου, να αποτυπώσω το συναίσθημα του οποιουδήποτε ανθρώπου για τη χώρα του, του κάθε ανθρώπου που ζει σε έναν βίαιο κόσμο, στον οποίο υπάρχει όμως και ελπίδα και αγάπη. Και αυτή τη φορά χρησιμοποίησα καινούρια όργανα, όπως το autoharp. Έχω τρία autoharps, τα οποία έχω ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο ώστε να βγάζουν έναν πιο μελαγχολικό και σκοτεινό ήχο από ότι βγάζει συνήθως αυτό το όργανο. Είναι ένα πολύ μελωδικό πολύ όμορφο όργανο με αδιευκρίνιστο ήχο. Είναι σαν να έχεις μια ολόκληρη ορχήστρα στα δάχτυλά σου.
Όταν είμαι πάνω στη σκηνή δεν νιώθω σαν να είμαι κάτι άλλό από αυτό που πραγματικά είμαι, νιώθω πάντα ότι είμαι εγώ. Μου αρέσει πάρα πολύ να ερμηνεύω τα τραγούδια ζωντανά, όχι μόνο τα δικά μου τραγούδια, όλα τα τραγούδια, τότε είναι που η μουσική αποκτά νόημα για μένα. Όταν ερμηνεύω, μπορώ να "μπω" απόλυτα σε ένα κομμάτι, κατεβαίνοντας όμως από τη σκηνή είναι σαν να επιστρέφω σε μία άλλη πραγματικότητα και αυτό είναι οk. Οσο είμαι πάνω στη σκηνή και ειδικά στις περιοδείες και στα live για τα πρώτα albums, οι άνθρωποι πολλές φορές βλέπουν μια γεμάτη ενέργεια άγρια πλευρά του εαυτού μου και αυτό μου αρέσει, μου αρέσει που το σώμα μου γίνεται το μέσο για μια μαζική συναισθηματική εκτόνωση. Τα διαφορετικά κουστούμια που έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, ειδικά για τις συναυλίες του To bring you my love, τα εξωτικα και προκλητικά ρούχα με βοηθούν να μεταμορφώνομαι και επηρεάζουν πολύ την διαμόρφωση του κάθε live. Ίσως όμως και να αποτελούν μια μάσκα, να με βοηθούν να αποκτήσω μέσα από αυτά μια αίσθηση εαυτού.