Μ' έδιωξε από το σπίτι,ρε. Σε φάση, μάζεψε τα και δίνε του. Σε φάση, δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου. Μου έδωσε διορία μέχρι αύριο για να την κάνω.
Δε λέω, με είχε προειδοποιήσει...περισσότερες από μία φορές...υπερβολικά πολλές φορές θα έλεγα...Αν ξαναγίνει μου έλεγε, εμείς έχουμε τελειώσει, να το ξέρεις. Μετά βέβαια, πάλι τα ίδια έκανα και πάλι μου έλεγε, αν ξαναγίνει...Δεν έπαιρνε την απόφαση όμως και τον ίδιο χαβά, η δικιά σου. Ε, να που αυτή τη φορά φαίνεται ότι το εννοεί. Κάποτε θα γινόταν και αυτό.
Τι θα πει τι έγινε;
Τι να γίνει μωρέ; Αφού τα έχουμε πει τόσες φορές..γύρισα πάλι χτες στο σπίτι χάλια. Βασικά, δε γύρισα, με κουβάλησαν σηκωτή, γιατί εγώ δε μπορούσα ούτε τη μύτη μου να βρω. Ναι, με τον Louie, ήμουνα, αυτός με έφερε μέχρι εδώ..Άλλη μαλακία αυτή...Θα τον είδε ο άλλος και θα τα πήρε ακόμα περισσότερο.. Αφου το ξέρεις, ρε, ότι δε γουστάρει να με βλέπει έτσι..ξενερώνει λέει να με βλέπει να χάνω τον έλεγχο... Ε,ναι ρε, εσύ τι νομίζεις, προσπαθώ να κόψω λίγο, αλλά ρε μαλάκα, δεν είναι εύκολο...Τα σκατά πάντα σκατά θα είναι, ακόμα και αν τα βάψεις ροζ.
Όχι, δε τσακωθήκαμε. Σήμερα το πρωί μου είπε πολύ ήρεμα να τα μαζέψω και να του δίνω. Ούτε φωνές ούτε τίποτα. Απλά με κοίταξε με ένα ύφος όλο αηδία..κάπως σαν να είχε μπροστά του το σκατό που λέγαμε πριν.Να φύγει αυτός; Τι λες ρε, αφού δικό του είναι το σπίτι. Εγώ ήμουν φιλοξενούμενη δηλαδή...Για αυτό εγώ το παίζω άνετη με τα λεφτά και έτσι, έχω τα έξοδά μου πληρωμένα...είχα δηλαδή, γιατί τώρα...
Ε, ναι, κάπου πρέπει να μείνω τώρα..Πήρα τον Louie τηλέφωνο και του ζήτησα να αράξω στο σπίτι του για λίγες μέρες..Μου έριξε άκυρο, ο μαλάκας. Και καλά ότι αν μείνουμε μαζί θα μπλέξω ακόμα πιο πολύ . Μαλακίες. Απλά φοβάται μη με φορτωθεί, λες και εγώ γουστάρω να μείνω στο κωλόσπιτό του για πάντα..Μόνο για λίγες μέρες θα ήταν, ρε, προσωρινά μέχρι να στρώσω λίγο...
Να σου πω ρε, μήπως παίζει σπίτι σου κανένας άδειος καναπές; Μπα, ε; Το περίμενα...
Τα λέμε ρε, να σαι καλά...
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012
On the dole for rock'n'roll
Hobart, Tasmania.
Αίθουσα αναμονής σε μικρομεσαία επιχείρηση εμπορίου γραφικής ύλης.
Μια κοπέλα γύρω στα είκοσι με μαύρα άλουστα μαλλιά πιασμένα σε ένα μάλλον ατημέλητο κότσο κάθεται σε μια μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα από αυτές που υπάρχουν συνήθως στις αίθουσες αναμονής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων εμπορίου γραφικής ύλης. Φοράει ένα μπλέ παρκα με γκρι γούνα στην κουκούλα και παρά το γεγονός ότι η αίθουσα αναμονής είναι αρκετά ζεστή, δεν φαίνεται να ιδρώνει καθόλου. Καθένα από τα μάτια της είναι περικυκλωμένο από ένα μαύρο στεφάνι. Κοιτάζει επίμονα μια κηλίδα στον τοίχο απέναντί της. Τρώει τα νύχια της.
Γραμματέας:
-Κυρία FIkerle, μπορείτε να περάσετε τώρα.
-...
-Κυρία Fikerle...
-...
-ΚΥΡΙΑ FIKERLE!
-Eμ, ναι..
-Σας είπα ότι μπορείτε να περάσετε, ο κύριος Jones θα σας δει τώρα.
-Α, ναι.
H κοπέλα με το παρκα σηκώνεται και σέρνει βαριεστημένα τα πόδια της μέχρι το γραφείο του κύριου Jones. Ανοίγει την πόρτα χωρίς να χτυπήσει και μπαίνει μέσα.
-Α -λέει ελαφρά σαστισμένος ο τύπος με το γκρι κουστούμι που είναι καθισμένος στο γραφείο. Τα μαλλιά του είναι κοκκινόξανθα και η επιδερμίδα του ροζ. Η τριχόπτωση έχει εγκατασταθεί στο κρανίο του εδώ και κάνα δύο χρόνια κάνοντας έξωση σε αρκετά από τα μαλλιά του.
-Παρακαλώ, καθίστε, λέει στην κοπέλα με το μπλε παρκά που έχει ήδη στρογγυλοκαθίσει στην καρέκλα που βρίσκεται απέναντι του.
- Λοιπόν είστε η κυρία... - ψάχνει λίγο στα χαρτιά του- ..Μοnika Fikerle.Σηκώνει το κεφάλι και της χαμογελάει.
-Δεσποινίς, παρακαλώ...
-Εμ, ναι..-κοιτάζει και πάλι τα χαρτιά του αμήχανα- δεσποινίς Fikerle, τι ακριβώς γνωρίζετε για την Willams and Taylor;
-Πουλάτε χαρτιά...ε... και στυλό και τέτοια πράγματα, έτσι;
Ο τύπος με το κουστούμι χαμογελαέι και ανασηκώνεται στην καρέκλα του.
-Δεσποινίς Fikerle, η Williams and Jones στα τρία χρόνια λειτουργίας της είναι η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη επιχείρηση εμπορίου γραφικής ύλης στο Ηobart, με πενήντα δύο εργαζόμενους στο δυναμικό της και με ένα πελατολόγιο που περιλαμβάνει κορυφαιες επιχειρήσεις.
- Ε, καλά, το Hobart δεν είναι και Νέα Υόρκη...
-Ορίστε;
-Θέλω να πω, καλύτερα πρώτος στο χωριό κλπ, ε;.. χεχε! (γελάει σιγανά)
-Χμμ, δεσποινίς Fikerle, η εταιρεία μας αναζητά ένα ικανό άτομο για την θέση των τηλεφωνικών πωλήσεων. Τα καθήκοντα περιλαμβάνουν τηλεφωνική επικοινωνία με τους ήδη υπάρχοντες πελάτες μας για λήψη παραγγελιών, προσέγγιση νέων πελατών... δεσποινίς Fikerle , με ακούτε;
Η Monika κοιτάζει την φωτογραφία που έχει πάνω στο γραφείο του ο τύπος με το κουστούμι.
-Η γυναικούλα και τα παιδιά ε;
-Εμ, ναι...
-Ωραία οικογένεια έχετε... τα παιδάκια, πολύ χαριτωμένα..
-Εμ, ευχαριστώ... η επιδερμίδα του τύπου γίνεται ακόμα πιο ροζ, σχεδόν κόκκινη. Ανασηκώνεται στην καρέκλα του.
-Χμμ, λοιπον είχαμε μείνει... κυρία Fikerle...
- Δεσποινίς παρακαλώ...
- Eμ, ναι, συγγνώμη, δεσποινίς Fikerle- κοκκινίζει ακόμα περισσότερο, τώρα έχει πάρει μια ροδοκόκκινη απόχρωση- τι προσόντα έχετε για την θέση;
- Εεε...να... μπορώ να χρησιμοποιώ καλά όλες τις τηλεφωνικές συσκευές...
-...;
-Εννοώ, οποιουδήποτε τύπου. Και μου αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο, ok δεν το απολαμβάνω κιόλας, αλλά μου αρέσει, οπότε νομίζω ότι θα είμαι καλή σε αυτό...
-...;!
- Ναι, γιατί σε άλλους ανθρώπους δεν αρέσει καθόλου, μη σου πω ότι μερικοί το φοβούνται κιόλας, να σαν το φίλο μου τον Tim, που δεν έχει τηλέφωνο, μπορείτε να το φανταστείτε αυτό;! και είναι μια σκέτη ταλαιπωρία αυτό το πράγμα, εννοώ με τη μπάντα και όλα αυτά, κάθε φορά που θέλουμε να κλείσουμε πρόβα και αυτά, για να τον βρούμε, ή αμα κάτι τύχει και θέλουμε να κάνουμε μια αλλαγή, για να τον ειδοποιήσουμε... εννοώ, είναι πρόβλημα, δεν συμφωνείτε;
Κοιτάζει σαστισμένος.
-Τι να πω...δεσποινίς Fikerle, μπορούμε σας παρακαλώ να επιστρεψουμε στο θέμα μας;
-Φυσικά.
Σιωπή.
Την κοιτάζει απορημένος.
Η Monika καταλαβαίνει ότι κάτι περιμένει.
-Το οποίο ήταν;
-Μα, τα προσόντα σας!
-Α ναι, και μου αρέσουν πολύ τα χαρτιά και τα στυλό, εννοώ όχι τα ίδια, αλλά όλα αυτά τα πράγματα που μπορείς να κάνεις με αυτά, ειδικά με τους μαρκαδόρους και με τα χρωματιστά στυλό...Na, για παράδειγμα, τα στυλό στο σχολείο ήταν τα πρώτα μου drumsticks...μετά βέβαια πήρα κανονικά drums και σταμάτησα βέβαια να χρησιμοποιώ τα στυλό...φαντάζεστε να έπαιζα με στυλό; όχι βέβαια, αυτό δε γίνεται..ειδικά έτσι όπως κοπανάω ΕΓΩ...οπότε τα στυλό σταμάτησαν να μου είναι τόσο χρήσιμα..καμιά φορά βέβαια τα χρησιμοποιώ, όπως όταν φτιάχνω και καμία αφίσα για τα live της μπάνατας, έφτιαξα μαλιστα ένα για ένα live που κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα, καλό μου βγήκε, θέλω να πω, όλοι είπαν ότι βγήκε πολύ καλό..
-Δεσπονίς Fikerle..
- Ε, ναι, θελω να πω, φαντάζεστε να μην υπήρχαν τα στυλό και οι μαρκαδόροι και αυτά, πως θα έφτιαχνα τα αφισάκια. Ωραία εφεύρεση αυτοί μαρκαδόροι.
Ο τύπος με το κουστούμι στο γραφείο του κρατάει ανάμεσα στα χερια του το κατακόκκινο κεφάλι του. Τρίβει με τις άκρες των δαχτύλων του τους κροτάφους του.
-Δεσποινίς Fikerle, νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά. Σας ευχαριστώ πολύ.
-Τελειώσαμε, ε; Κρίμα... και ήταν ωραία η κουβεντούλα μας... Τέλοσπάντων, χεχε, έλα σε καμία από τις συναυλίες μας,κύριε.. ε... το ονόμα σου;
- Smith..
-Λοιπόν, κύριε Smith, θα με ειδοποιήσετε, έτσι; Για τη δουλειά εννοώ, όχι για τη συναυλία, χεχε! Του κλείνει το μάτι και σηκώνεται από την καρέκλα.
-Ε, ναι, βέβαια, φυσικά...
- Γεια σας λοιπόν για τώρα!
-Καλή σας ημέρα.
Βγαίνει από τη μεγάλη γυάλινη πόρτα της μικρομεσαίας επιχείρησης, βγάζει το παρκα της και μένει με ένα μαύρο βυσσινί ριγέ πουλόβερ. Βγάζει το κινητό της από την τσέπη κι πληκτρολογεί έναν αριθμό.
