Squared to it, faced to it


O σεκιουριτάς με πλησίασε τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να χώσω το τέταρτο cd στην τσάντα μου. Το σακίδιό μου ήταν ήδη μπουκωμένο 2 βινύλια που του χάριζαν ένα ύποπτα τετραγωνισμένο σχήμα. Θα μου πεις τώρα, αφου "ψωνίζεις" τη μουσική σου από τις αλυσίδες καλά να πάθεις, φάε τώρα το μπάτσο γυαλατζί στη μάπα, χάθηκε λίγη εκλεκτικότητα ρε; Ε, ναι ρε μαλάκα, από τις αλυσίδες ψωνίζω, τι θες τώρα, ν' αρχίσω να ξαφρίζω τα δισκάδικα φίλων και γνωστών; Θα γίνουμε ρεζίλι... Ασε που πως θα ζήσουν τα ποιοτικά δισκάδικα κυριε εκλεκτικέ αν κάθε βδομάδα τα ξεψαχνίζει το κάθε λαμόγιο;
Εντάξει, το ξέρω, δεν το σκέφτηκες αυτο...Εμείς όμως το έχουμε σκεφτεί και αυτό και πολλά άλλα...όπως ένα συστημα που βρήκαμε για να βελτιώνουμε την έλλειψη ποκιλίας και ποιότητας: παραγγέλνουμε τους δίσκους που θέλουμε και δεν εμφανιζόμαστε ποτέ για να τους αγοράσουμε, μετά από λίγο καιρό η αζήτητη παραγγελία μας μπαίνει στο ράφι του καταστήματος, οπότε κάποιος άλλος από εμάς - πέρα από αυτόν που είχε κάνει την παραγγελία φυσικά, δεν ήμασταν και τόσο βλάκες- επισκέπτεται το κατάστημα και ψωνίζει τους δίσκους με πίστωση... και όταν λέω πίστωση εννοώ εξόφληση στην επόμενη ζωή.
Τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας: Ο τύπος που λες με πλησίασε πάνω που τακτοποιούσα με τρόπο στο τσαντάκι μου τo red barked tree. 'Ηταν ένας τραγικός σεκιουριτάς, να τον κλαίνε τα στρείδια, καχεκτικός, με ένα κουστούμι που του 'πλεε, με λεκέδες ιδρώτα κάτω από τις μασχάλες, ίχνη πρόωρης τριχόπτωσης στο κατά τα άλλα λιπαρό του κρανίο και οδοντοστοιχία που φανέρωνε ότι ο τύπος είχε γραμμένους τους κανόνες υγιεινής στα πλημμελώς καθαρισμένα αρχίδια του. Με πλησιάζει λοιπόν το ανθρώπινο κουρέλι και φτύνει μες στη μούρη μου: "Παρακαλώ, δεσποινις, ακολουθήστε με". Άρχισα κι εγώ να μουρμούριζω μέσα από τα δόντια μου κάτι αξιοθρήνητες διαμαρτυρίες, τάχα μου θιγμένη πελάτισα και έτσι, ενώ παράλληλα υπολόγιζα ποιες ήταν οι πιθανότητες, να το κόψω τρέχοντας μέχρι την είσοδο. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι πιθανότητες ήταν μηδενικές: βρισκόμασταν στον γαμημένο τέταρτο όροφο και μέχρι να φτάσω στο δρόμο κάποιο άλλο αρχίδι θα με σταματούσε στα σίγουρα. Αποφάσισα λοιπόν να παραδοθώ στη μοίρα και να κάνω ό,τι μου έλεγε ο τυπος -σιαμαμίδι-με-κουστούμι. Τον ακολούθησα σε ένα μικροσκοπικό δωματιάκι στο ισόγειο χωρίς παράθυρο που μύριζε κλεισούρα. Εκεί, το απολειφάδι με υπέβαλλε χαιρέκακα στην εξευτελιστική διαδικασία του αδειασματος της τσάντας μου. Με πόνο ψυχής άρχισα να ακουμπάω στο γκρι πτυσσόμενο τραπεζάκι από φθηνή φορμάικα με κυκλικά αποτυπώματα από τα ποτήρια του φραπέ στην επιφάνειά του τα wire live at the cbgb 1978, 2 cd από τη σειρά legal bootleg series που μου έλειπαν, φυσικά το red barked tree, και -το χειρότερο όλων- τα βινύλια 154 και το Pink flag, την επανέκδοση του 2007 φυσικά, μην τρελαίνεσαι. Είχα βέβαια και την πρώτη κυκλοφορία κάποτε, αλλά ένας μαλάκας γκόμενος μου την είχε φάει μαζί με το 154 πριν κάνα-δύο χρονάκια. Και τώρα, πάνω που θα επέστρεφαν επιτέλους στη δισκοθήκη μου, να ' μασταν όλοι μαζί χαρωποί στο δωματιάκι της ανάκρισης.
Ο τύπος με κοίταξε με μάτια ποντικού και μου σέρβιρε ένα ξεδοντιασμένο χαμόγελο όλο γοητεία: " ξέρεις, θα μπορούσαμε ίσως να τα βρούμε...". Εγώ που ήμουν ντυμένη με ένα τρύπιο αντρικό πουλόβερ που έκανε τα βυζιά αόρατα, σκουλαρίκια παντού και στολισμένη με 5-6 τατουάζ- και αυτά μετρώντας μόνο τα σημεία του σώματος που φαίνονταν, υποννοώντας ότι υπήρχαν πολλά άλλα και στα υπόλοιπα μέλη της ανατομίας μου- δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, αλλα μόλις άκουσα τον ήχο του φερμουάρ να κατεβαίνει συνειδητοποήσα ότι ο τύπος είχε να γαμήσει από το ευρωμπάκετ του '87 και η εμφάνιση μου ελάχιστα τον ενδιέφερε. Τι έκανα; Σκέφτηκα, δε γαμιέται, αντάλλαξα ένα απελπισμένο βλέμμα με τον Colin Newman που με κοίταζε πίσω από το μικροφωνο του cbgb και έπεσα στα γόνατα.
Του τράβηξα μια δαγκωματιά και όσο ο τύπος προσπαθούσα να συνέλθει ουρλιάζοντας, έριξα τους δίσκους στην τσάντα μου και βγήκα στο δρόμο σένια