Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

inevitable nostalgia









To ρετρό είναι η νέα μόδα. Είναι επίσης και η παλιά μόδα. Το ρετρό είναι πάντα στη μόδα. Μάλλον οι άνθρωποι (ειδικά οι νέοι) πάντα προτιμούν να είχαν ζήσει σε μια εποχή παλιότερη από τη δική τους, είτε από ακατάσχετη παρελθοντολαγνία που έχει τις ρίζες της σε ένα βαρετό παρόν, είτε από μια ρομαντική πίστη στην αγνότητα του παρελθόντος. Μπορεί να φταίει και το ότι το παρελθόν είναι πάντα κάτι δοκιμασμένο και ασφαλές, ενώ το μέλλον σε προκαλεί να το αντιμετωπίσεις ή, θεός φυλάξει, να το δημιουργήσεις
Αυτή την εποχή είναι στη μόδα διάφορα στιλ ρετρό. Για παράδειγμα, το στυλ ρετρό του 60, ή το στυλ ρετρό της δεκαετίας του 20. Τελευταία, είναι πολύ στη μόδα το στυλ ρετρό της δεκαετίας του 90. Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Μάλλον γιατί έζησα τα σχολικά μου χρόνια στα 90s και νοσταλγώ ακόμη την απατηλή αίσθηση ασφάλειας που μου προσέφερε το πάτημα του rewind στο vhs. Τα 90s ήταν η εποχή των pop ειδώλων. Σε πείσμα των ανέραστων 00s,  το αγαπημένο μου pop είδωλο αυτόν τον καιρό είναι η Grimes, μια καλλιτέχνιδα που αναβιώνει μουσικά και αισθητικά το στυλ της δεκαετίας.
Η Grimes, που το πραγματικό της όνομα είναι Claire Boucher, γεννήθηκε δύο μόλις χρόνια πριν το 1990 στο Βανκούβερ του Καναδά. Η μουσική της είναι το είδος της electro- pop που μπορεί να παίξει οποιοσδήποτε εξοπλισμένος με ένα αξιοπρεπές σίνθι. Πρόκειται για το είδος της μουσικής που τελευταία βλέπουμε όλο και πιο πολλά κορίτσια να παίζουν χορεύοντας πίσω από ένα korg, ενώ κάποιοι από κάτω επισημαίνουν κουνώντας το δάχτυλο ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνουν για μια τέτοια performance είναι να πατήσουν το on στα keybords τους. Είναι μάλλον έτσι. Η μουσική που παίζει η Grimes έχει αυτή τη digital pop αίσθηση που είχαν τα τραγούδια στη δεκαετία του 90. Κάτι μεταξύ enya, Mariah Carey και cocorosie. Η Grimes δεν είναι καμιά μουσική ιδιοφυία, οι συνθέσεις της απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν μεγαλειώδεις ή επιδραστικές. Μάλλον δικαιολογούν περισσότερο το χαρακτηρισμό του κοριτσιού που παίζει με το μουσικό εξοπλισμό του στο δωμάτιο του, όπως λέγαμε και παραπάνω.  Το πνεύμα της εποχής άλλωστε, προστάζει καλλιτέχνες που μέσα σε ένα δύο χρόνια έχουν εξαφανιστεί στα άδυτα του προκατασκευασμένου diy.  Έβγαλε την πρώτη της κυκλοφορία σε –τι άλλο- κασέτα, αλλά όταν τα media την ανακάλυψαν μεταπήδησε σε μεγάλη εταιρεία, με παρελθόν αρκετά ανεξάρτητο ωστόσο ώστε να δικαιολογεί την δισκογραφική παρουσία της εκεί, την 4AD.  Όλα αυτά βέβαια πυροδοτούν νέα σχόλια κάτω από video ανεβασμένα στο youtube σχετικά με το πόσο μισητοί είναι οι hipsters όταν θα περίμενε κανείς ότι θα είχαμε περάσει στο επόμενο ρεύμα, αφήνοντας τους hipsters στη λήθη του παρελθόντος μαζί με το indie, το grunge και τόσα άλλα.
Αν και στα 90s ήταν μόνο ένα παιδί, η Grimes ντύνεται λες και θα πάει σε rave, ή λες και μόλις έφυγε από ένα. Μπορεί οι γονείς της να πήγαιναν και να της έμεινε η γκαρνταρόμπα. Έχει τα μαλλιά της κουρεμένα όπως τα έκοβαν τα φρικιά τη δεκαετία του 90, που το χρήμα έρεε και κανέναν δεν τον έκοφτε αν θα τον προσλάμβαναν σε δουλειά επειδή είχε το μισό του κεφάλι ξυρισμένο. Συχνά τα βάφει σε περίεργα χρώματα, όπως ροζ ή τιρκουάζ. Είναι όμορφη σαν μοντέλο και παραδέχεται και η ίδια ότι η μουσική της δεν έχει κανένα βαθύ φιλοσοφικό υπόβαθρο, ότι είναι μουσική απλά για να νιώθεις καλά. Τα ναρκωτικά φαίνεται ότι είναι μέρος της καθημερινότητας της, όπως είναι μέρος της κουλτούρας των παιδιών του Καναδά άλλωστε. Ολόκληρη η ύπαρξή της αναδύει την αίσθηση της άχρηστης, καμένης ομορφιάς, της άσκοπης ύπαρξης, της απερίσκεπτης ανεμελιάς που είχαν τα 90s με την κουλτούρα των ναρκωτικών, τα raves, και την εισαγωγή του ίντερνετ. Αν τα 90s είναι ένας χαμένος παράδεισος, ή αν ήταν ο ληθαργικός προθάλαμος για την εγκαθίδρυση του φασιστικού ολοκληρωτισμού των 00s, είναι ένα θέμα που δεν έχει καμία σχέση με την Grimes.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012


Bad Karma






'Ελα ρε, εγώ είμαι.
Άσε, γάμησέ τα. Δε θες να ξέρεις...
Μ' έδιωξε από το σπίτι,ρε. Σε φάση, μάζεψε τα και δίνε του. Σε φάση, δεν θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου. Μου έδωσε διορία μέχρι αύριο για να την κάνω.
Δε λέω, με είχε προειδοποιήσει...περισσότερες από μία φορές...υπερβολικά πολλές φορές θα έλεγα...Αν ξαναγίνει μου έλεγε, εμείς έχουμε τελειώσει, να το ξέρεις. Μετά βέβαια, πάλι τα ίδια έκανα και πάλι μου έλεγε, αν ξαναγίνει...Δεν έπαιρνε την απόφαση όμως και τον ίδιο χαβά, η δικιά σου. Ε, να που αυτή τη φορά φαίνεται ότι το εννοεί. Κάποτε θα γινόταν και αυτό.
Τι θα πει τι έγινε;
Τι να γίνει μωρέ; Αφού τα έχουμε πει τόσες φορές..γύρισα πάλι χτες στο σπίτι χάλια. Βασικά, δε γύρισα, με κουβάλησαν σηκωτή, γιατί εγώ δε μπορούσα ούτε τη μύτη μου να βρω. Ναι, με τον Louie, ήμουνα, αυτός με έφερε μέχρι εδώ..Άλλη μαλακία αυτή...Θα τον είδε ο άλλος και θα τα πήρε ακόμα περισσότερο.. Αφου το ξέρεις, ρε, ότι δε γουστάρει να με βλέπει έτσι..ξενερώνει λέει να με βλέπει να χάνω τον έλεγχο... Ε,ναι ρε, εσύ τι νομίζεις, προσπαθώ να κόψω λίγο, αλλά ρε μαλάκα, δεν είναι εύκολο...Τα σκατά πάντα σκατά θα είναι, ακόμα και αν τα βάψεις ροζ.
Όχι, δε τσακωθήκαμε. Σήμερα το πρωί μου είπε πολύ ήρεμα να τα μαζέψω και να του δίνω. Ούτε φωνές ούτε τίποτα. Απλά με κοίταξε με ένα ύφος όλο αηδία..κάπως σαν να είχε μπροστά του το σκατό που λέγαμε πριν.Να φύγει αυτός; Τι λες ρε, αφού δικό του είναι το σπίτι. Εγώ ήμουν φιλοξενούμενη δηλαδή...Για αυτό εγώ το παίζω άνετη με τα λεφτά και έτσι, έχω τα έξοδά μου πληρωμένα...είχα δηλαδή, γιατί τώρα...
Ε, ναι, κάπου πρέπει να μείνω τώρα..Πήρα τον Louie τηλέφωνο και του ζήτησα να αράξω στο σπίτι του για λίγες μέρες..Μου έριξε άκυρο, ο μαλάκας. Και καλά ότι αν μείνουμε μαζί θα μπλέξω ακόμα πιο πολύ . Μαλακίες. Απλά φοβάται μη με φορτωθεί, λες και εγώ γουστάρω να μείνω στο κωλόσπιτό του για πάντα..Μόνο για λίγες μέρες θα ήταν, ρε, προσωρινά μέχρι να στρώσω λίγο...
Να σου πω ρε, μήπως παίζει σπίτι σου κανένας άδειος καναπές; Μπα, ε; Το περίμενα...
Τα λέμε ρε, να σαι καλά...





Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012



On the dole for rock'n'roll





Hobart, Tasmania.
Αίθουσα αναμονής σε μικρομεσαία επιχείρηση εμπορίου γραφικής ύλης.
Μια κοπέλα γύρω στα είκοσι με μαύρα άλουστα μαλλιά πιασμένα σε ένα μάλλον ατημέλητο κότσο κάθεται σε μια μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα από αυτές που υπάρχουν συνήθως στις αίθουσες αναμονής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων εμπορίου γραφικής ύλης. Φοράει ένα μπλέ παρκα με γκρι γούνα στην κουκούλα και παρά το γεγονός ότι η αίθουσα αναμονής είναι αρκετά ζεστή, δεν φαίνεται να ιδρώνει καθόλου. Καθένα από τα μάτια της είναι περικυκλωμένο από ένα μαύρο στεφάνι. Κοιτάζει επίμονα μια κηλίδα στον τοίχο απέναντί της. Τρώει τα νύχια της.

Γραμματέας:
-Κυρία FIkerle, μπορείτε να περάσετε τώρα.
-...
-Κυρία Fikerle...
-...
-ΚΥΡΙΑ FIKERLE!
-Eμ, ναι..
-Σας είπα ότι μπορείτε να περάσετε, ο κύριος Jones θα σας δει τώρα.
-Α, ναι.

H κοπέλα με το παρκα σηκώνεται και σέρνει βαριεστημένα τα πόδια της μέχρι το γραφείο του κύριου Jones. Ανοίγει την πόρτα χωρίς να χτυπήσει και μπαίνει μέσα.
-Α -λέει ελαφρά σαστισμένος ο τύπος με το γκρι κουστούμι που είναι καθισμένος στο γραφείο. Τα μαλλιά του είναι κοκκινόξανθα και η επιδερμίδα του ροζ. Η τριχόπτωση έχει εγκατασταθεί στο κρανίο του εδώ και κάνα δύο χρόνια κάνοντας έξωση σε αρκετά από τα μαλλιά του.
-Παρακαλώ, καθίστε, λέει στην κοπέλα με το μπλε παρκά που έχει ήδη στρογγυλοκαθίσει στην καρέκλα που βρίσκεται απέναντι του.
- Λοιπόν είστε η κυρία... - ψάχνει λίγο στα χαρτιά του- ..Μοnika Fikerle.Σηκώνει το κεφάλι και της χαμογελάει.
-Δεσποινίς, παρακαλώ...
-Εμ, ναι..-κοιτάζει και πάλι τα χαρτιά του αμήχανα- δεσποινίς Fikerle, τι ακριβώς γνωρίζετε για την Willams and Taylor;
-Πουλάτε χαρτιά...ε... και στυλό και τέτοια πράγματα, έτσι;
Ο τύπος με το κουστούμι χαμογελαέι και ανασηκώνεται στην καρέκλα του.
-Δεσποινίς Fikerle, η Williams and Jones στα τρία χρόνια λειτουργίας της είναι η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη επιχείρηση εμπορίου γραφικής ύλης στο Ηobart, με πενήντα δύο εργαζόμενους στο δυναμικό της και με ένα πελατολόγιο που περιλαμβάνει κορυφαιες επιχειρήσεις.
- Ε, καλά, το Hobart δεν είναι και Νέα Υόρκη...
-Ορίστε;
-Θέλω να πω, καλύτερα πρώτος στο χωριό κλπ, ε;.. χεχε! (γελάει σιγανά)
-Χμμ, δεσποινίς Fikerle, η εταιρεία μας αναζητά ένα ικανό άτομο για την θέση των τηλεφωνικών πωλήσεων. Τα καθήκοντα περιλαμβάνουν τηλεφωνική επικοινωνία με τους ήδη υπάρχοντες πελάτες μας για λήψη παραγγελιών, προσέγγιση νέων πελατών... δεσποινίς Fikerle , με ακούτε;
Η Monika κοιτάζει την φωτογραφία που έχει πάνω στο γραφείο του ο τύπος με το κουστούμι.
-Η γυναικούλα και τα παιδιά ε;
-Εμ, ναι...
-Ωραία οικογένεια έχετε... τα παιδάκια, πολύ χαριτωμένα..
-Εμ, ευχαριστώ... η επιδερμίδα του τύπου γίνεται ακόμα πιο ροζ, σχεδόν κόκκινη. Ανασηκώνεται στην καρέκλα του.
-Χμμ, λοιπον είχαμε μείνει... κυρία Fikerle...
- Δεσποινίς παρακαλώ...
- Eμ, ναι, συγγνώμη, δεσποινίς Fikerle- κοκκινίζει ακόμα περισσότερο, τώρα έχει πάρει μια ροδοκόκκινη απόχρωση- τι προσόντα έχετε για την θέση;
- Εεε...να... μπορώ να χρησιμοποιώ καλά όλες τις τηλεφωνικές συσκευές...
-...;
-Εννοώ, οποιουδήποτε τύπου. Και μου αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο, ok δεν το απολαμβάνω κιόλας, αλλά μου αρέσει, οπότε νομίζω ότι θα είμαι καλή σε αυτό...
-...;!
- Ναι, γιατί σε άλλους ανθρώπους δεν αρέσει καθόλου, μη σου πω ότι μερικοί το φοβούνται κιόλας, να σαν το φίλο μου τον Tim, που δεν έχει τηλέφωνο, μπορείτε να το φανταστείτε αυτό;! και είναι μια σκέτη ταλαιπωρία αυτό το πράγμα, εννοώ με τη μπάντα και όλα αυτά, κάθε φορά που θέλουμε να κλείσουμε πρόβα και αυτά, για να τον βρούμε, ή αμα κάτι τύχει και θέλουμε να κάνουμε μια αλλαγή, για να τον ειδοποιήσουμε... εννοώ, είναι πρόβλημα, δεν συμφωνείτε;

Κοιτάζει σαστισμένος.
-Τι να πω...δεσποινίς Fikerle, μπορούμε σας παρακαλώ να επιστρεψουμε στο θέμα μας;
-Φυσικά.
Σιωπή.
Την κοιτάζει απορημένος.
Η Monika καταλαβαίνει ότι κάτι περιμένει.
-Το οποίο ήταν;
-Μα, τα προσόντα σας!
-Α ναι, και μου αρέσουν πολύ τα χαρτιά και τα στυλό, εννοώ όχι τα ίδια, αλλά όλα αυτά τα πράγματα που μπορείς να κάνεις με αυτά, ειδικά με τους μαρκαδόρους και με τα χρωματιστά στυλό...Na, για παράδειγμα, τα στυλό στο σχολείο ήταν τα πρώτα μου drumsticks...μετά βέβαια πήρα κανονικά drums και σταμάτησα βέβαια να χρησιμοποιώ τα στυλό...φαντάζεστε να έπαιζα με στυλό; όχι βέβαια, αυτό δε γίνεται..ειδικά έτσι όπως κοπανάω ΕΓΩ...οπότε τα στυλό σταμάτησαν να μου είναι τόσο χρήσιμα..καμιά φορά βέβαια τα χρησιμοποιώ, όπως όταν φτιάχνω και καμία αφίσα για τα live της μπάνατας, έφτιαξα μαλιστα ένα για ένα live που κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα, καλό μου βγήκε, θέλω να πω, όλοι είπαν ότι βγήκε πολύ καλό..
-Δεσπονίς Fikerle..
- Ε, ναι, θελω να πω, φαντάζεστε να μην υπήρχαν τα στυλό και οι μαρκαδόροι και αυτά, πως θα έφτιαχνα τα αφισάκια. Ωραία εφεύρεση αυτοί μαρκαδόροι.

Ο τύπος με το κουστούμι στο γραφείο του κρατάει ανάμεσα στα χερια του το κατακόκκινο κεφάλι του. Τρίβει με τις άκρες των δαχτύλων του τους κροτάφους του.
-Δεσποινίς Fikerle, νομίζω ότι αυτά είναι αρκετά. Σας ευχαριστώ πολύ.
-Τελειώσαμε, ε; Κρίμα... και ήταν ωραία η κουβεντούλα μας... Τέλοσπάντων, χεχε, έλα σε καμία από τις συναυλίες μας,κύριε.. ε... το ονόμα σου;
- Smith..
-Λοιπόν, κύριε Smith, θα με ειδοποιήσετε, έτσι; Για τη δουλειά εννοώ, όχι για τη συναυλία, χεχε! Του κλείνει το μάτι και σηκώνεται από την καρέκλα.
-Ε, ναι, βέβαια, φυσικά...
- Γεια σας λοιπόν για τώρα!
-Καλή σας ημέρα.

Βγαίνει από τη μεγάλη γυάλινη πόρτα της μικρομεσαίας επιχείρησης, βγάζει το παρκα της και μένει με ένα μαύρο βυσσινί ριγέ πουλόβερ. Βγάζει το κινητό της από την τσέπη κι πληκτρολογεί έναν αριθμό.
-Έλα ρε Alex..
-Τι έγινε, την πήραμε τη δουλειά;
-Μάλλον όχι, δυστυχώς είμαστε ακόμη...
(με μία φωνή)
ON THE DOLE FOR ROCK AND ROLL!



-





Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Katara sto reverb

Απόσπασμα από τη διπλωματική εργασία της Maria Juur






... το πέρασμα από τον μουσικό στον παραγωγό μουσικής είναι μια διαδικασία η οποία έχει ξεκινήσει να συντελείται από την προηγούμενη δεκαετία και εξακολουθεί να συντελείται με ολοένα αυξανόμενη ενταση τα τελευταία χρόνια. Με τον όρο "μουσικος" εδώ ορίζεται το άτομο το οποίο δημιουργεί μουσική αν όχι πάντα χρησιμοποιώντας κατεξοχήν συμβατικά μουσικά μέσα, αλλά πάντως μουσική η οποία έχει ως αφετηρία τον ίδιο τον μουσικό, μουσική η οποία θα μπορούσε να οριστεί ως πρωτοτυπη. Ο όρος πρωτότυπη δεν σημαίνει βέβαια ότι ο μουσικός δεν αποτελεί μέρος μιας μουσικής συνέχειας και κομμάτι της μουσικής ιστορίας, ότι δεν έχει επιρροές και πηγές έμπνευσης, ότι δεν έχει επηρεαστεί από άλλους μουσικούς. Ο όρος πρωτότυπη αναφέρεται στην ικανότητα του μουσικού να επεξεργαζεται συνειδητά ή ασυνείδητα τις μουσικές του επιρροές προκειμένου να δημιουργήσει ένα μουσικό αποτέλεσμα νέο, το οποίο πηγάζει από αυτόν τον ίδιο.
Ο μουσικός παραγωγός από την άλλη μπορεί συνειδητά να χρησιμοποιεί τα προιόντα των μουσικών προκειμένου και εκείνος να παράγει ένα μουσικό προιόν νέο, το οποίο όμως αποτελεί αποτέλεσμα μιας επεξεργασίας περισσότερο λογικευμένης, περισσότερο εγκεφαλικής και θυμικής και λιγότερο συναισθηματικής.
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο μουσικός μοιάζει με τον μάγο της φυλής ο οποίος παράγει αυτοσχέδια φίλτρα ενώ ο μουσικός παραγωγός μοιάζει με τον φαμακοποιό ο οποίος κατασκευάζει φάρμακα με βάση τις γνώσεις του και την ταξινόμηση των βοτάνων. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι το ίδιο - η παραγωγή ενός γιατρικού ή στην περίπτωσή μας ενός μουσικού προϊόντος- η μουσική διαδικασία η οποία ακολουθήθηκε είναι ωστόσο πολύ διαφορετική και βασίζεται σε διαφορετικές μεθόδους.
Η ανάπτυξη του διαδικτύου και των ηλεκρονικών μέσων, η αύξηση του αριθμού των νεαρών ατόμων τα οποία λαμβάνουν πανεπιστημιακή μόρφωση, η ολοένα και μεγαλύτερη ενασχόληση ακαδημαϊκών με αυτό τo είδος μουσικής που αποκαλείται underground μουσική ( για ανάλυση του όρου δες σελίδα 15, για λίστα μουσικών που είναι επίσης πανεπιστημιακοί δες παράρτημα 2β) έχει οδηγήσει σε μια αποδομητική αντίληψη της μουσικής, σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε μετα- μουσική αντίληψη της μουσικής, κατά την οποία οι ίδιοι οι παραγωγοί της μουσικής στοχάζονται πάνω στο ίδιο τους το προιόν, πάνω στην ίδια τους την πρακτική. Το διαδίκτυο οφελεί την μετα-μουσική αυτή αντιληψη αφενός παρέχοντας την δυνατότητα στους μουσικούς παραγωγούς να επεξεργαστούν , να χρησιμοποιήσουν ως samples τα έργα άλλων μουσικών και να παράγουν με εύκολο και γρήγορο τρόπο νέα μουσικά προιόντα, και αφετέρου παρέχοντας σε ένα ευρύ σύνολο ανθρώπων, τόσο παραγωγών όσο και καταναλωτών μουσικής να εκθέσουν κριτικές απόψεις, να αναλύσουν και να ανταλλάξουν ιδέες σχετικά και για τα μουσικά προιόντα.
Ειδικά η έκρηξη της δημιουργίας μουσικών blogs στα οποία ο κάθε επίδοξος μουσικός κριτικός έχει την δυνατότητα να εκθέσει τις προσωπικές του κρίσεις για οποιοδήποτε μουσικό προιόν συνέβαλλε καθοριστικά στην εγκεφαλοποίηση της μουσικής και στην αναπτυξη της
συζήτησης σχετικά με τη μουσική παρά στην παραγωγή της μουσικής αυτής καθαυτής και ώθησε και τους ίδιους τους μουσικούς παραγωγούς σε μια διαδικασία μουσικής παραγωγής περισσότερο γνωσιακής, μιας διαδικασίας που βασίζεται περισσότερο στην ανακύκλωση και στην ευκολία των μέσων για να εκφραστεί μια εγκεφαλική η συναισθηματική κατάσταση ή ακόμα και για να ενταχθεί ο μουσικός παραγωγός σε μια πολιτιστική ελίτ παρά στην έκφραση καθαρής οργής, πόνου, ερωτικής απογοητευσης ή επιθυμίας ή άλλων ακατέργαστων συναισθημάτων....



Απόσπασμα από τις παρατηρήσεις ενός εκ των δύο επιβλέποντων καθηγητών:Σκέψη ανά σημεία αδόμητη και αποσπασματική, χρήση όρων οι οποίοι δεν επεξηγούνται επαρκώς, ελειπής παράθεση πηγών και ερευνητικών στοιχείων τα οποία να υποστηρίζουν την άποψη της γράφουσας, διατύπωση ισχυρισμών οι οποίοι δεν επαληθεύονται με επιστημονικό τρόπο, γενικότερα λόγος ο οποίος παραπέμπει περισσότερο σε άρθρο για έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο ευρείας κατανάλωσης, παρά σε επιστημονικό άρθρο.



Maria Minerva. Spiral by suruei

Maria Minerva- Kyrie Eleison by prettypretty



Maria Minerva - Disko Bliss by nofearofpop.net


Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011


all eyes on you







Πριν μερικά χρόνια σπούδαζα κάτι που είχε σχέση με αρχιτεκτονική ανοιχτών χώρων σε ένα πανεπιστήμιο της Ουαλίας. Για ευνόητους λόγους δεν θα σου πω σε ποιο αλλά με λίγο ψάξιμο δεν θα είναι δύσκολο να το εντοπίσεις. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους βρετανούς συμφοιτητές μου που έκαναν παρέα σχεδόν αποκλειστικά μεταξύ τους, είχα αποφασίσει να συγκατοικήσω σε ενα σπίτι με αυτό που αποκαλούμε international students. Είχα περάσει όλη μου τη ζωη στο Λονδίνο και σε αυτή τη φάση την είχα δει κάπως χίπικα, ξέρεις, να γνωρίσω ανθρώπους από άλλες κουλτούρες και έτσι, 70s αναβίωση ξέρω 'γω. Βρέθηκα λοιπόν να συγκατοικώ σε ένα διώροφο σπίτι μαζί με έναν Ινδό, έναν Κινέζο ( δε μας μιλούσε σχεδόν ποτέ, μόνο έκοβε λαχανικά όλη την ώρα στην κουζίνα με έναν τεραστιο μπαλτά που κρατούσε στο συρτάρι ειδικά για αυτή τη δουλειά- ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστευω) και έναν Ισπανό που έμενε μαζί στο ίδιο δωμάτιο με την κοπέλα του. Η κοπέλα έμενε στο σπίτι παράνομα, δηλαδή χωρίς να το ξέρει ο ιδιοκτήτης, ένας μαφιοζος φραγκοφονιάς πακιστανός που μας κυνηγούσε κάθε δεύτερη του μήνα για το νοίκι. Ονόματα ας μην πούμε, ας πούμε μόνο ότι την κοπέλα την έλεγαν Veronica.

Λοιπόν, με τον Ινδό και τα δύο Ισπανάκια καταλήξαμε να κάνουμε κολλητή παρέα, βραδια ινδικού κινηματογράφου, βραδιά ισπανικής κουζίνας και μετά το αναποδο, λιώσιμο με μπάφους αν και ο Ινδός ψιλοαπείχε, εξόδους στις παρακμιακές pubs της περιοχής.
Eνα βράδυ, ο Ισπανός φέρνει στο σπίτι ένα Ουαλό φίλο του, που η σανίδα του σερφ που χρησιμοποιούσε ως μέσο μεταφοράς του είχε χαρίσει μυς αλά σταρ του σινεμα. Αράζουμε και λιώνουμε με μπίρες ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Γύρω στο ξημέρωμα ο Ισπανός μου λέει, ξέρεις νομίζω ότι ο φίλος μου γουστάρει, οπότε δεν χρειάζεται να κάθεσαι να τον κοιτάς σα ξελιγωμένη, ποια εγώ, του κάνω δήθεν εκνευρισμένη και με κάποια απορία γιατι νόμιζα ότι όλο το βραδυ προσποιούμουν με κάποια επιτυχία την αδιάφορη. Τελοσπάντων, μη λεμε πολλά, παίρνω θάρρος, πλησιάζω τον σερφα και γίνεται η φάση. Το πρώτο φως είχε σκάσει πριν απο καμιά ώρα και ανάμεσα στα σάλια και τα φιλιά, ο σερφας μου κάνει"εχω το φορτηγάκι μου απέξω, θες να πάμε στην παραλία;" "πάμε" του κάνω κι εγω, αν και η φάση μου ακούστηκε ελαφρως creepy. Κάπως έτσι φτάσαμε στην παραλία, μία απο αυτές τις τεράστιες ουαλικές ακτές, καταχείμωνο με το σερφά να παλεύει με τα κύματα 7 η ώρα το πρωί κι εμένα να τουρτουρίζω καθισμένη στην άμμο τυλιγμένη με όλα του τα ρούχα και προσπαθώντας να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.
Απο τότε αρχίσαμε να κάνουμε παρέα οι τεσσερείς μας, ζευγαράκια φάση, ο σερφας, εγώ, ο Ισπανός και η Veronica. Ο Ινδός την έκανε, δεν γούσταρε και πολύ την καινούρια σύνθεση φαίνεται, συνεχεια προφασιζόταν ότι είχε διάβασμα, αλλά έχω την εντύπωση ότι μας κοιτούσε κάπως πληγωμένα όταν ανεβαινε στο δωμάτιο του. Πηγαίναμε συνέχεια με το φορτηγάκι στην παραλία και αράζαμε, παρά το ψωλόκρυο, ο Ουαλός έκανε σερφ με άλλους σερφάδες φίλους του και εμείς πίναμε αλκοόλ για να γλιτώσουμε την υποθερμία και καπνίζαμε. Η παραλία αυτή που πηγαίναμε συνήθως, όπως πολλές από τις ουαλικές παραλίες ήταν η γηινη κατάληξη ενός θεόρατου γκρεμού που ορθονώταν ακριβώς από πάνω της. Καμία φορά ανεβαίναμε πάνω στον γκρεμό όπου ο αέρας φυσούσε γάμησε τα και φωνάζαμε για εκτόνωση ή παίζαμε την "κότα", ποιος δηλαδή θα σταθεί πιο κοντά σην άκρη του γκρεμού.
Τον τελευταίο καρό πριν από το περιστατικό είχα προσέξει ότι η Veronica δεν ήταν και πολύ στα καλά της. Δεν μας μιλούσε και πολύ, τα μάτια της όποτε συναντιόμασταν στην κουζίνα ήταν κόκκινα, απέφευγε ιδιαίτερα να μιλάει με τον σερφά, δεν ήθελε να αράζει μαζί μας στην παραλία.
Την ημέρα εκείνη την είχα παρακαλέσει να έρθει μαζί μας αν και εκεινη επέμενε ότι δε γούσταρε να έρθει.
Ανεβήκαμε στο γκρεμό, και αφήσαμε τον Ουαλό με το σερφ του. Αποφασίσαμε με τον Ισπανό να παίξουμε την "κότα". Η Veronica δεν ήθελε, πήγε και κάθισε λίγο παραπέρα και μας κοίταζε:"Εγώ θα είμαι ο κριτής του αγώνα" είπε. Μετά από λίγο και ενω χαχανίζαμε και ψευτοσπρωχνόμασταν με τον Ισπανό ακούσαμε την φωνή της Veronica σαν από αλλη διασταση να φωνάζει:
"χασατε!"
Γυρίσαμε και ειδαμε το σώμα της να ξεκολάει από το έδαφος και να πέφτει από τα βράχια.
Μαλάκα, θα σου ακουστεί κλισέ αλλά νομίζω ότι όταν μας κοιταξε για τελευταία φορά χαμογελούσε.




Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

i lost my girl to the rolling stones




Ok.
Σκoπός μιας μπάντας συνήθως είναι να φτιάξει την καλύτερη μουσική που το άθροισμα των μελών της είναι ικανό να δημιουργήσει, έπειτα να ξεχωρίσει από τον υπολοιπο μουσικό πολτό σαν σβόλος μέσα στη σούπα, να αποκτήσει το δικό της πιστό ακροατήριο που θα καταναλώνει καφάσια μπίρας ορκιζόμενο στο όνομα της, και έπειτα ξέρω 'γω, συμβόλαια εκατομμυρίων σε δισκογραφικές, ακριβά αυτοκίνητα, σπιταρώνα στο L. A. και loft στην Ν.Υ, ή έστω, για τους πιο ταπεινούς, να μπορεί να ζει από
την τεχνη της.
Ok.
Τι γίνεται τώρα, αν μια μπάντα κανει ακριβώς τα αντίθετα από το παραπάνω προδιαγεγραμμένο όνειρο του wannabe rockstar; Αν σχηματίζεται χωρίς να έχει ιδέα από μουσική, για να παίζει σε πάρτι μαζί με τα υπολοιπα συγκροτήματα της πόλης, για να γίνει μέρος της σκηνής αντί για να ξεχωρίσει από αυτή, αν συνειδητά γαμάει κάθε της προσπάθεια να φτιάξει μουσική αντί για ενοχλητικά κακοφωνήματα που απευθύνονται στους πλέον μουσικά αδαείς, αν αντί για βίλες ονειρεύεται trailer parks και αν αντί για pop stardom γουστάρει το trash culture που η μεσοαστική καταγωγή της την εμπόδισε να ζήσει αλλά που αυτή το απορρόφησε έτσι κι αλλιώς μέσα από τις ταινίες και το ιντερνετ τη στιγμή που οι συνομήλικοί της έβλεπαν american idol μασουλώντας πατατάκια;
Ok.
Τι γίνεται τώρα αν αυτή η μπάντα αποτελείται από τρία-τέσσερα κοριτσάκια που θέλουν να δείξουν ότι δεν είναι και τόσο καλά κορίτσια, που δεν τα ενδιαφέρει και τόσο η μουσική όσο το να περνάνε καλά, που ποτέ δεν θα γίνουν η επόμενη μεγάλη μπάντα, γιατί απλά δεν είναι τόσο καλές μουσικοί και απο πάνω βαριούνται και να ηχογραφήσουν το ίδιο κομμάτι δεύτερη φορα, αλλά που παίζουν μόνο για την καύλα τους και -ναι- απλά για να φορέσουν τα φορεματάκια τους, να μεθύσουν, να παίξουν στο cool πάρτι της γειτονιάς και μετά να μπουν στο βανάκι τους και να φύγουν.

Ε, τότε είναι μάλλον προβλέψιμο ότι τα μουσικά αποτελέσματα θα είναι κάπως άτεχνα και σίγουρα αρκετά ενοχλητικά για το περισσότερο μουσικά επιμορφωμένο ακροατήριο.

Αλλά στην εποχή της jessika simpson και της adele, δεν ξέρω αν αυτό είναι τόσο κακό πράγμα τελικά.





Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Writing class
with lisa crystal carver




Αίθουσα διδασκαλίας σε επαρχιακό αμερικάνικο πανεπιστήμιο,τέλος της άνοιξης.


Είναι αργά το απόγευμα, ο ήλιος έχει αρχίσει εδώ και ώρα την καθοδική του πορεία στην άκρη του ορίζοντα και ένα πορτοκαλι χρώμα εισβάλει χωρίς την φοιτητική του ταυτότητα στην αίθουσα όπου η Lisa Crystal Carver διδάσκει το τελευταίο μάθημα της ημέρας, σε μια μικρή αλλά γεμάτη αίθουσα του κατα τα άλλα ευρύχωρου αλλά άδειου κτίριου του τμήματος αγγλικής φιλολογίας του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια .

Καμιά εικοσαριά δεκαοχτάχρονα αγόρια και κορίτσια βρίσκονται καθισμένα σε μονοθέσια θρανία στηρίζοντας με κάποια δυσκολία τα ξανθομάλλικα, μαστουρωμένα από τους μπάφους κεφάλια τους ανάμεσα στα χέρια τους. Κάτω απο το βερικοκί φως , τα ρόδινα μάγουλά τους φαίνονται ακόμα πιο ροζ. Κάποιοι ανταλλάσουν χαμηλόφωνα κακόγουστα αστεία με σεξουαλικά υποννοούμενα τόσο προφανή που παύουν να είναι υποννοούμενα, ενώ κάποιοι άλλοι απλά κοιτάνε μισοτριπαρισμένοι το άπειρο που εκτείνεται μέχρι τον πράσινο πίνακα στον απέναντι τοίχο της αίθουσας. Ο ανθός της μελλοντικής αμερικάνικης διανόησης είναι συγκεντρωμένος εδώ.

Σε λίγο ακούγεται ένα διαπεραστικό, οξύ τρίξιμο και η πόρτα ανοίγει για να μπει μέσα
η καθηγήτρια. Τώρα στην αίθουσα επικρατεί απόλυτη ησυχία. Τα μάτια όλων παρακολουθούν την αδύνατη μαυρομάλλα που, αφού διασχίζει με μεγάλα βήματα την αίθουσα, καταλήγει να στέκεται μπροστά από την έδρα. Σήμερα φοράει μαύρη στενή φούστα με σκίσιμο και κρεμ αμάνικο μπλουζάκι μέσα από το οποίο οι πιο παρατηρητικοί μπορούν να θαυμασουν το δαντελένιο σχέδιο του σουτιέν της. Στην άκρη της μύτης της είναι στερεωμένα σε μια επικίνδυνη ισορροπία μαύρα γυαλιά με χοντρό σκελετο.

"Καλησπέρα σε όλους", απευθύνει έναν αγέλαστο χαιρετισμό και έπειτα κάθεται πάνω στην έδρα και σταυρώνει τα πόδια. Τώρα το σκίσιμο στη φούστα έχει φτάσει σχεδόν μέχρι το ύψος του εσώρουχού της αφήνοντας να αποκαλυφθεί σχεδόν ολόκληρο ένα καθόλου αδιάφορο σετ ποδιών.

"Πέρασα όλη την προηγούμενη εβδομάδα διορθώνοντας τα γραπτά σας" -ξεκινά να λέει αργά ενώ παράλληλα αρπάζει το χαρτοφύλακά της και αρχίζει να αδειάζει από μέσα με αταίριαστο για τη χροια της φωνή της μένος ένα πακέτο τετραδια- " και μπορώ να πω..." -κοιτάζει με βλέμμα που φανερώνει -χμμμ...-σκεπτικισμό τον μπλε σωρό που έχει σχηματιστεί πάνω στην έδρα- "ότι επρόκειτο για ένα απροσδόκητο...σπάνιο...πρωτόγνωρο... χάσιμο χρόνου!" Τώρα έχει σηκωθεί με ένα πηδηματάκι από την έδρα και βηματίζει πάνω κάτω στην αίθουσα με τη νευρικότητα σκίουρου που έχει κάνει χρήση διεγερτικών ουσιών, μοιράζοντας με κρότο τα τετράδια στα θρανία.
" Την ίδια στιγμή που θα μπορούσα να κάνω τόσα περισσότερο ενδιαφέροντα πράγματα, όπως να τακτοποιώ τα εσώρουχα μου κατά χρωματική διάταξη ή να φαντασιώνομαι ότι κάνω σεξ με τον άσχημο υπέρβαρο και τριχωτό μου γείτονα, εγώ ήμουν αναγκασμένη να διορθώνω αυτές τις... μπούρδες που από ότι φαίνεται είναι η δική σας ιδεά για το γράψιμο!"

Έχει τελειώσει με το μοίρασμα των τετραδίων και τώρα στεκεται μπροστά στον πίνακα.

" Ίσως να μην το προσέξατε όταν κάνατε τις εγγραφές σας γιατί είχατε πιει πολλούς μπάφους, ή μπορεί κάποιοι από σας να μην γνωρίζουν ανάγνωση, αλλά το όνομα του μαθήματος είναι..." Γυρίζει στον πίνακα πιάνει μια κιμωλία και αρχίζει να γράφει: "Δημιουργική-παρορμητική-ανερμάτιστη γραφή"

Έπειτα υπογραμμίζει μία- μία τις λέξεις κάνοντας την κιμωλία να τρίζει πάνω στον πίνακα.
" αυτό που έσεις κάνετε..." δεν είναι ούτε δημιουργικό -σκουιιιιιικ- "ούτε παρορμητικό"-σκουιιιιιιιιιιιιιιιιικ- "ούτε καν γραφή δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτό το συνοθύλλευμα ανοησίας!" Αφήνει την κιμωλία κάτω και κοιτάζει απειλητικά το μικρό πλήθος από φάτσες που την κοιτάζουν ζαβλακωμένες αλλά αδιάφορες.

"Για αυτό σήμερα... "
"Αποφάσισα να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο" λέει και η εκφρασή της αλλάζει εντελώς απροειδοποίητα. Ένα ανασήκωμα των χειλιών που φέρνει σε χαμόγελο έρχεται να προσγειωθεί πάνω στη μούρη της.

"Θα κάνουμε μια άσκηση, μια ...χμμ...πρωτότυπη άσκηση, κάπως αντισυμβατική είναι η αλήθεια, αλλά είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα σας αρέσει πολύ". Η Lisa μιλάει τώρα πιο γρήγορα και με περισσότερο κέφι ενώ παράλληλα έχει αρχίσει και πάλι να βηματίζει πάνω κάτω στην αίθουσα. " Μία άσκηση που μου έμαθε κάποιος, πριν κάμποσα χρόνια, τον καιρό που γύριζα σε περιοδεία με τους suckdog κάπου στο Τέξας, στο Midland- ή μήπως ήταν στο Beaumont ;Οι τοποθεσίες πάντα μου διεφεύγουν... "
Το βλέμμα της Carver έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, οι κόρες των ματιών της έχουν διασταλεί και έχουν γίνει τεράστιοι μαύροι δίσκοι, σχεδόν καλύπτουν ολόκληρα τα μάτια της, η ίδια όμως μοιάζει σαν να μην βλέπει μπροστά της, σαν να περπατάει πάνω κάτω στην αίθουσα όπως μια τυφλή θα περπατούσε σε ένα χώρο που μετά από χρόνια στο σκοτάδι του τον έχει πια χαρτογραφήσει με κάθε λεπτομέρεια ώστε να μη τσακίζεται πάνω στα έπιπλα. Η αναπνοή της έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε ένα ελαφρυ, σέξι λαχάνιασμα. Τα μέχρι εκείνη τη στιγμή μαστούρικα τεμπέλικα παιδιά αρχίζουν να ανασηκώνονται στις καρέκλες τους και να κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Τέλοσπάντων, ο άνθρωπος που μου έμαθε την άσκηση αυτή ήταν ένας Ινδος γκουρού, τώρα τρέχα γύρευε τι δουλειά είχε ο Ινδος στο Τέξας, αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω κάποια άλλη φορα...Αν και την άσκηση αυτή την έχω ..μμμ.. παραλλάξει ελαφρώς, την έχω κάνει -πως να το πω- πιο... συναρπαστική!"

Απότομα, η Lisa σταματά να βηματίζει.
Στέκεται μπροστά από την έδρα, κοίταξε την τάξη με χαμόγελο 24 καρατίων και ανακοινώνει με ενθουσιασμό: " Το όνομα της άσκησης είναι: "Δέσε το σώμα σου και το μυαλό σου θα λυθεί'- ή κάπως έτσι τέλοσπάντων".

"Jessie" γυρίζει αμέσως μετά στην κοπέλα με τα μακριά ξανθά μαλλιά που κάθεται στο δεύτερο θρανίο,

" θέλω να πάρεις αυτό και να το τυλίξεις γύρω από τον φίλο σου τον Larry που κάθεται εδώ πέρα..."
Όπου "αυτό" είναι ένα μπλε συρματόσκοινο το οποίο η Carver έχει επιδέξια ανασύρει από την τσάντα της πριν από μερικά δευτερόλεπτα και τώρα το κραδαίνει μπροστά στην Jessie, με τόσο ενθουσιασμό σαν μαμα που δινει για πρώτη φορά στην κόρη της τα φωτάκια για το χριστουγεννιατικο δέντρο. Η Jessie κοιτάζει αποσβολωμένη μια την Carver και μια τον Larry, ο οποίος με την σειρά του κοιτάζει έντρομος μια την Jessie και μια την Carver.

"Εμπρος λοιπόν Jessie, μην με κοιτάς σαν κουτορνίθι... εξάλλου, έχω ακούσει ότι ο Larry απο 'δω γουστάρει τα δεσίματα, αν και όχι μαζί σου βέβαια ή μήπως όχι, larry;" Ο Larry τώρα κοιτάζει κάτω και η Jessie κοιτάζει τον Larry με μάτια που γυαλίζουν.
" Ουπς, μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε;" αναρωτιέται μεγαλόφωνα η Lisa.
Η Jessie παίρνει τελικά το συρματόσκοινο από τα χέρια της Carver και αρχίζει να το τυλίγει με μοχθηρή απόλαυση γύρω από τον Larry που την κοιτάζει με ύφος απολογητικό.
"Έτσι μπράβο...Δε μου λες Larry, με ποιο χέρι ανοίγεις τη μπίρα σου, αυτοϊκανοποιείσαι και τελοσπάντων εμμ.. γράφεις αυτές τις ανοησίες που είχα το θλιβερό προνόμιο να διαβάσω την προηγούμενη εβδομάδα; αν και καλό θα ήταν να περιορίσεις τη δράση του στις δύο πρώτες ασχολίες ...με το δεξί, δεν είναι;" Ο Larry γνέφει καταφατικά. " Λοιπόν, Jessie, αυτό που θέλω να κάνεις είναι να αφήσεις το δεξί χέρι του Larry μας ελεύθερο."
Όσο η Jessie δένει τον Larry, η Carver αρχίζει να μοιράζει συρματόσκοινα σε κάθε θρανίο, μοιράζοντας μαζί και οδηγίες με βαθιά φωνή. Φέρνει λίγο σε ζόμπι.


" Θέλω ο καθένας σας να δέσει τον μπροστινό του ακριβώς όπως έκανε η Jessie με τον Larry, αφήνοντας το καλό χεράκι ελεύθερο".

Μπορεί να φταίει η υπνωτική φωνή της Carver, μπορεί να φταίει η περιέργεια να δουν που το πάει η τύπισσα , το πιθανότερο είναι ότι φταίει η γενικότερη μαστούρα, πάντως τα παιδιά υπακούουν με ενθουσιασμό σχεδόν και σε λίγο όλη η τάξη είναι δεμένη στα καθίσματά της με το ένα χέρι ελεύθερο. Η Lisa δένει η ίδια τον τελευταίο, ένα παιδί με πορτοκαλί μαλλιά και κοιλιακούς που χάιδευε όσο τύλιγε το σκοινί γύρω του σαν πρωταγωνίστρια σε τσόντα-φάρσα. Έπειτα κάθεται στην έδρα με τα γυμνά της πόδια σε κοινή θέα. Σαν ιέρεια σε αρχαία τραγωδία ανακοινώνει:

"Και τώρα η άσκηση"

" Με το ελεύθερο χέρι σας, πιάστε τα μολύβια σας και αρχίστε να γράφετε. Το θέμα σας είναι: "Επίσκεψη στο σουπερ μαρκετ ενώ είμαι τριπαρισμένος. Εικόνες και συναισθήματα".
'Τα γραπτά θα αξιολογούνται επιτόπου".
Όλοι αρχίζουν και πάλι να κοιτάζονται μεταξύ τους.Ακούγεται ένα σούσουρο. Κανενός το χέρι δεν κουνιέται.
"Και για να κάνουμε τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα ... κριτήριο αξιολόγησης... θα είναι αυτό εδω..."

Και τότε η Lisa εμφανίζει ένα κομψό smith & wesson 637 του οποίου την κάνη στρέφει παιχνιδιάρικα προς το ακροατήριο της. Ένα πνιχτό, αλλά αυθορμητο και απόλυτα συγχρονισμένο ααΧΧ! αναδύεται από τα λαρύγγια των παιδιών.


"Αφήστε τις κουβέντες και αρχίστε να γράφετε. Τα λόγια δεν θα σας σώσουν σε ένα άδειο κτίριο. Η μάλλον, μόνο τα λόγια θα σας σώσουν. Τι ειρωνία. Έχετε ακριβώς εικοσιπέντε λεπτά."


Η Lisa γέρνει προς τα πίσω και κοιτάζει αφηρημένα, σχεδόν ηδονιστικά το κενό . Το s&w αστράφτει στο χέρι της.
Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε επτά και μισή.
I forget that's not the title by Drugs Are Nic

Find more artists like Drugs Are Nice at Myspace Music