Όταν είμαι κακιά είμαι κακιά, αλλά όταν είμαι καλή είμαι χειρότερη







Ερωτεύτηκα έναν τύπο.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είναι φτιαγμένος από χαρτί. Α, ναι, και ότι κοιτάζει τα ραδίκια ανάποδα τρία-τέσερα χρονάκια τώρα.

Τον συνάντησα στο χώρο της δουλειάς μου.
Με κοίταζε ξεδιάντροπα πάνω από τον πάγκο με τις τελευταίες κυκλοφορίες για κάνα τέταρτο. Εγώ στην αρχή έκανα ότι κοιτάζω αλλού, μη μας περάσει και για τίποτα ξελιγωμένες, να γίνει και το σχετικό παραμύθι να γουστάρουμε. Κρυφοκοίταζα, βέβαια, και γώ το πουτανάκι με τη σειρά μου.
Γρήγορα όμως, η σεξουαλική ένταση ανάμεσα μας έγινε αφόρητη. Δεν άντεχα άλλο, τον πλησίασα και τον ακούμπησα ανεπαίσθητα. Μου ψιθύρισε τα πρώτα λόγια στο αυτί. Το ένα έφερε το άλλο και πολύ γρηγορα τον είχα στριμώξει σε μια γωνιά πίσω από το γραφείο.
Το πρώτο φλερτ ήταν έντονο, όχι όμως τόσο όσο θα ήθελα. Ήταν που ήμασταν και στη δουλειά μου- όχι ότι με ένοιαζε τι θα πει η κάθε σακαφλιόρα, αλλά να... ήθελα να βρεθούμε κάπου πιο ιδιωτικά...
Το ίδιο βράδυ κανόνισα να συναντηθούμε στο σπίτι μου. Μερικά Μπαλαντάινς 12αρια -το ποτό του- μέτα, λίγη μουσική- παλιό ροκ εντ ρολ της εποχής του, μη μου νιώσει και χούφταλο, Φατς Ντόμινο και τέτοια- και η φάση είχε φτιαχτεί. Πολύ γρήγορα καταλήξαμε στο κρεβάτι για μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα, όπως μου είπε. Μπήκα αμέσως στο νόημα.
Μείναμε ξύπνιοι μέχρι το πρωί. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι τα προστυχόλογα που μου έλεγε όλο εκείνο το πρώτο βράδυ και καυλώνω.
Η αλήθεια είναι ότι τον είχα συναντησει και παλιότερα.
Εκείνη τη φορά ήταν φτιαγμένος από 16άρι φιλμ. Πάντως, τα καρότα τότε τα κοιτούσε ακόμα από την πλευρά με τα φύλλα και όχι από κείνη με το ζαρζαβατικό.
Τότε, θυμαμαι, με κοιτούσε κρυφά πίσω από το γυαλί της τηλεόρασης και κάτι τραγουδούσε για κάτι κουρέλια, κάτι για συμμορίες και γλυκά, δεν κατάλαβα πολλά, θυμάμαι όμως ότι είχα μείνει να τον κοιτάζω σαν χάνος.
Και τότε τον είχα ερωτευτεί, πρέπει να παραδεχτώ ότι είχε κάποιο στιλ ο αλήτης, αλλά ήμουν ακόμη μικρή... όχι ότι θα τον χάλαγε τον πορνόγερο... αλλά δεν ήξερα τις σωστές κινήσεις και κώλωνα ακόμη να γίνω πιο εκδηλωτική.
Μετά από εκείνη την πρώτη συνάντηση τον είδα αρκετές φορές ακόμη, πάντα εγώ επεδίωκα την συνάντηση, ήξερα ότι σύχναζε σε ένα παρακμιακό, βρωμιάρικο βιντεοκλαμπ, αλλά πάντα υπήρχε μεταξύ μας εκείνο το προστατευτικό γυαλί που μας χώριζε και με εμπόδιζε να του χυμήξω...

Τι τα θες όμως.. έτσι τα 'φερε η καριόλα η ζωή να ξανασυναντηθούμε... και όπως είναι γνωστό... όλες οι βλενόροιες θεραπεύονται εκτός από την πρώτη.