Is this desire?
Γεννήθηκα στις 9 οκτωβρίου του 1969 σε ένα χωριό του Dorset. Mεγάλωσα μαζί με τον αδελφό μου στην οικογενειακή μας φάρμα. Καθώς ήμουν το μοναδικό κορίτσι στο χωριό, έκανα παρέα αποκλειστικά με αγόρια . Πολλές φορές μάλιστα με πέρναγαν για ένα απο αυτά.
'Εχω πολλές μουσικές εμπειρίες από τα παιδικά μου χρόνια. Στο σπίτι μας ακουγόταν πολλή μουσική, κυρίως blues καλλιτέχνες όπως οι John Lee Hooker, Howlin' Wolf και Robert Johnson αλλά και rock, όπως Βob Dylan, Jimi Hendrix και Captain Beefheart. Όσο ήμουν ακόμη έφηβη, άρχισα να παίζω σαξόφωνο και κιθάρα με τις πρώτες μου μπάντες, The Polecats και Three Stoned Weaklings. Η πρώτη μου όμως σημαντική εμπειρία σε μπάντα ήρθε με τους Αutomatic Dlamini. Τότε έπαιζα πολλή folk, κυρίως ιρλανδική, γεγονός που επηρέασε κάποιους από τους μετέπειτα δίσκους μου.
Το 1991 εγκατέλειψα τους Αutomatic dlamini και μαζί με άλλους δύο μουσικούς από γειτονικά χωριά του Dorset σχημάτισα την πρώτη μου μπάντα, η οποία πήρε το όνομά μου.Ο λόγος που διαλεξα το όνομά μου για όνομα της μπάντας ήταν ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε κάποιο άλλο όνομα που να μας ταιριάζει και επιπλέον, θεώρησα ότι θα ήταν μια καλή κίνηση, μια και εγώ ήμουν η κύρια συνθέτης της μπάντας.Επίσης, ήξερα ότι εγώ θα ήθελα να γράφω μουσική για πολύ καιρό ακόμη, κάτι που δεν θα μπορούσα να εγγυηθώ για τους Rob Ellis και Ιan Olliver, τα άλλα δύο μέλη του γκρουπ.Οι τρειςμας κυκλοφορήσαμε δύο LP: το DRy το 1992 και έπειτα το Rid Of Me , το 1993.
Μετά την κυκλοφορία του δεύτερου album, το γκρουπ διαλύθηκε και εγώ κυκλοφόρησα το πρώτο μου solo δίσκο, με τίτλο To Bring you my Love. Στο πρώτο άλμπουμ έγραφα σαν να μην υπάρχει μέλλον, ήθελα να αποτυπώσω σε αυτό όλη μου τη ζωή και την προσωπικότητα, ήθελα να είναι προκλητικό και οι άνθρωποι να το προσέξουν, να το ακούσουν πραγματικά.
Κάθε φορά που φτιάχνω έναν δίσκο, εύχομαι οι άνθρωποι που θα τον ακούσουν να ανακαλύψουν σε αυτόν μια καινούρια πλευρά του εαυτού μου. Όμως κάθε φορά που τελειώνω ένα δίσκο αρχίζω αμέσως να σκέφτομαι τον επόμενο.
Βαριέμαι έυκολα, ίσως για αυτό το λόγο σε κάθε album πειραματίζομαι με διαφορετικό ήχο, , θέλω ο κάθε δίσκος να εξερευνά ένα νέο μουσικό πεδίο. Το να χρειαστεί να μάθω να χειρίζομαι ένα καινούριο μουσικό όργανο, όπως έκανα με το πιάνο στο White Chalk, είναι μια διαδικασία που δεν με τρομάζει, αντιθέτως, η εξερεύνηση αυτή με κάνει να νιώθω και πάλι παιδί.
Κάθε άλμπουμ είναι η αποτύπωση μιας καινούριας ιδέας, κάθε τραγούδι είναι και μια ιστορία, ένα φιλμ που δημιουργώ στο μυαλό μου.
Πολλές φορές οι άνθρωποι με ρωτάνε αν πονάω τόσο όσο οι στίχοι μου υποννοούν. Η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι μου δεν είναι αυτοβιογραφικοί, αλλά η εξιστόρηση γεγονότων, αποσπασμάτων, πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μου, ένας τρόπος να τα εσωτερικεύσω όλα αυτά, προτού τα βγάλω και πάλι προς τα έξω για να τα παραδώσω καινούρια στους ακροατές μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή μεγάλωσα σε φάρμα και είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια ότι δεν έχω πόνο μέσα μου όπως όλοι οι άνθρωποι. Πάντα είχα μια αγάπη για την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.
Νομίζω ότι οι στίχοι μου είναι περισσότερο σωματικοί από ότι είναι νοητικοί. Με αυτό ενοώ ότι η στιχουργική διαδικασία είναι για μένα περισσσότερο καθαρή εκφόρτιση συναισθήματος που δεν διαμεσολαβείται από γνωστική επεξεργασία, παρά αποτέλεσμα νοητικών συλλογισμών.
Συνήθως δεν γράφω πολιτικό στίχο. Πιστεύω ότι για να γράψει κανείς πολιτικά πρέπει να είναι πραγματικά καλός σε αυτό και πραγματικά καλός γνώστης των πολιτικών καταστάσεων και εγώ δεν είμαι.
Παρ΄όλα αυτά, το τελευταίο μου album, Let England Shake, είναι μια ελεγεία για τον πόλεμο σε παγκόσμιο επίπεδο και ένα σχόλιο για την πολιτική κατάσταση στην γενέτειρά μου. Οι στίχοι έιναι αρκετά βίαιοι και άγριοι, γι' αυτό θέλησα να τους αντισταθμίσω με όμορφη και ονειρική μουσική. Αυτή την φορά δεν κοιτάζω προς τα μέσα, αλλά προς τα έξω και βλέπω όχι μόνο όσα συμβαίνουν στην Αγγλία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Στόχος μου ήταν, μιλώντας για την χώρα μου, να αποτυπώσω το συναίσθημα του οποιουδήποτε ανθρώπου για τη χώρα του, του κάθε ανθρώπου που ζει σε έναν βίαιο κόσμο, στον οποίο υπάρχει όμως και ελπίδα και αγάπη. Και αυτή τη φορά χρησιμοποίησα καινούρια όργανα, όπως το autoharp. Έχω τρία autoharps, τα οποία έχω ρυθμίσει με τέτοιο τρόπο ώστε να βγάζουν έναν πιο μελαγχολικό και σκοτεινό ήχο από ότι βγάζει συνήθως αυτό το όργανο. Είναι ένα πολύ μελωδικό πολύ όμορφο όργανο με αδιευκρίνιστο ήχο. Είναι σαν να έχεις μια ολόκληρη ορχήστρα στα δάχτυλά σου.
Όταν είμαι πάνω στη σκηνή δεν νιώθω σαν να είμαι κάτι άλλό από αυτό που πραγματικά είμαι, νιώθω πάντα ότι είμαι εγώ. Μου αρέσει πάρα πολύ να ερμηνεύω τα τραγούδια ζωντανά, όχι μόνο τα δικά μου τραγούδια, όλα τα τραγούδια, τότε είναι που η μουσική αποκτά νόημα για μένα. Όταν ερμηνεύω, μπορώ να "μπω" απόλυτα σε ένα κομμάτι, κατεβαίνοντας όμως από τη σκηνή είναι σαν να επιστρέφω σε μία άλλη πραγματικότητα και αυτό είναι οk. Οσο είμαι πάνω στη σκηνή και ειδικά στις περιοδείες και στα live για τα πρώτα albums, οι άνθρωποι πολλές φορές βλέπουν μια γεμάτη ενέργεια άγρια πλευρά του εαυτού μου και αυτό μου αρέσει, μου αρέσει που το σώμα μου γίνεται το μέσο για μια μαζική συναισθηματική εκτόνωση. Τα διαφορετικά κουστούμια που έχω χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, ειδικά για τις συναυλίες του To bring you my love, τα εξωτικα και προκλητικά ρούχα με βοηθούν να μεταμορφώνομαι και επηρεάζουν πολύ την διαμόρφωση του κάθε live. Ίσως όμως και να αποτελούν μια μάσκα, να με βοηθούν να αποκτήσω μέσα από αυτά μια αίσθηση εαυτού.
