inevitable nostalgia
To ρετρό είναι η νέα μόδα. Είναι επίσης και η παλιά μόδα. Το ρετρό είναι πάντα στη μόδα. Μάλλον οι άνθρωποι (ειδικά οι νέοι) πάντα προτιμούν να είχαν ζήσει σε μια εποχή παλιότερη από τη δική τους, είτε από ακατάσχετη παρελθοντολαγνία που έχει τις ρίζες της σε ένα βαρετό παρόν, είτε από μια ρομαντική πίστη στην αγνότητα του παρελθόντος. Μπορεί να φταίει και το ότι το παρελθόν είναι πάντα κάτι δοκιμασμένο και ασφαλές, ενώ το μέλλον σε προκαλεί να το αντιμετωπίσεις ή, θεός φυλάξει, να το δημιουργήσεις
Αυτή την εποχή είναι στη μόδα διάφορα στιλ ρετρό. Για παράδειγμα, το στυλ ρετρό του 60, ή το στυλ ρετρό της δεκαετίας του 20. Τελευταία, είναι πολύ στη μόδα το στυλ ρετρό της δεκαετίας του 90. Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Μάλλον γιατί έζησα τα σχολικά μου χρόνια στα 90s και νοσταλγώ ακόμη την απατηλή αίσθηση ασφάλειας που μου προσέφερε το πάτημα του rewind στο vhs. Τα 90s ήταν η εποχή των pop ειδώλων. Σε πείσμα των ανέραστων 00s, το αγαπημένο μου pop είδωλο αυτόν τον καιρό είναι η Grimes, μια καλλιτέχνιδα που αναβιώνει μουσικά και αισθητικά το στυλ της δεκαετίας.
Η Grimes, που το πραγματικό της όνομα είναι Claire Boucher, γεννήθηκε δύο μόλις χρόνια πριν το 1990 στο Βανκούβερ του Καναδά. Η μουσική της είναι το είδος της electro- pop που μπορεί να παίξει οποιοσδήποτε εξοπλισμένος με ένα αξιοπρεπές σίνθι. Πρόκειται για το είδος της μουσικής που τελευταία βλέπουμε όλο και πιο πολλά κορίτσια να παίζουν χορεύοντας πίσω από ένα korg, ενώ κάποιοι από κάτω επισημαίνουν κουνώντας το δάχτυλο ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνουν για μια τέτοια performance είναι να πατήσουν το on στα keybords τους. Είναι μάλλον έτσι. Η μουσική που παίζει η Grimes έχει αυτή τη digital pop αίσθηση που είχαν τα τραγούδια στη δεκαετία του 90. Κάτι μεταξύ enya, Mariah Carey και cocorosie. Η Grimes δεν είναι καμιά μουσική ιδιοφυία, οι συνθέσεις της απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν μεγαλειώδεις ή επιδραστικές. Μάλλον δικαιολογούν περισσότερο το χαρακτηρισμό του κοριτσιού που παίζει με το μουσικό εξοπλισμό του στο δωμάτιο του, όπως λέγαμε και παραπάνω. Το πνεύμα της εποχής άλλωστε, προστάζει καλλιτέχνες που μέσα σε ένα δύο χρόνια έχουν εξαφανιστεί στα άδυτα του προκατασκευασμένου diy. Έβγαλε την πρώτη της κυκλοφορία σε –τι άλλο- κασέτα, αλλά όταν τα media την ανακάλυψαν μεταπήδησε σε μεγάλη εταιρεία, με παρελθόν αρκετά ανεξάρτητο ωστόσο ώστε να δικαιολογεί την δισκογραφική παρουσία της εκεί, την 4AD. Όλα αυτά βέβαια πυροδοτούν νέα σχόλια κάτω από video ανεβασμένα στο youtube σχετικά με το πόσο μισητοί είναι οι hipsters όταν θα περίμενε κανείς ότι θα είχαμε περάσει στο επόμενο ρεύμα, αφήνοντας τους hipsters στη λήθη του παρελθόντος μαζί με το indie, το grunge και τόσα άλλα.
Αν και στα 90s ήταν μόνο ένα παιδί, η Grimes ντύνεται λες και θα πάει σε rave, ή λες και μόλις έφυγε από ένα. Μπορεί οι γονείς της να πήγαιναν και να της έμεινε η γκαρνταρόμπα. Έχει τα μαλλιά της κουρεμένα όπως τα έκοβαν τα φρικιά τη δεκαετία του 90, που το χρήμα έρεε και κανέναν δεν τον έκοφτε αν θα τον προσλάμβαναν σε δουλειά επειδή είχε το μισό του κεφάλι ξυρισμένο. Συχνά τα βάφει σε περίεργα χρώματα, όπως ροζ ή τιρκουάζ. Είναι όμορφη σαν μοντέλο και παραδέχεται και η ίδια ότι η μουσική της δεν έχει κανένα βαθύ φιλοσοφικό υπόβαθρο, ότι είναι μουσική απλά για να νιώθεις καλά. Τα ναρκωτικά φαίνεται ότι είναι μέρος της καθημερινότητας της, όπως είναι μέρος της κουλτούρας των παιδιών του Καναδά άλλωστε. Ολόκληρη η ύπαρξή της αναδύει την αίσθηση της άχρηστης, καμένης ομορφιάς, της άσκοπης ύπαρξης, της απερίσκεπτης ανεμελιάς που είχαν τα 90s με την κουλτούρα των ναρκωτικών, τα raves, και την εισαγωγή του ίντερνετ. Αν τα 90s είναι ένας χαμένος παράδεισος, ή αν ήταν ο ληθαργικός προθάλαμος για την εγκαθίδρυση του φασιστικού ολοκληρωτισμού των 00s, είναι ένα θέμα που δεν έχει καμία σχέση με την Grimes.
