Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

2:54







Οι δύο αδελφές κάθονται στο πάτωμα. H Hannah κοιτάζει το ταβάνι πίνοντας μια Foster's και η Colette κοιτάζει την Hannah που κοιτάζει το ταβάνι. Τριγύρω τους είναι απλωμένα γύρω στη μισή ντουζίνα άδεια μπουκαλια Foster's. Στο cd player παίζει ένα άλμπουμ των Μelvins.

-Λοιπόν, Ηannah, στο λέω τελευταία φορά, δεν πάει άλλο, πρέπει να βρούμε όνομα για το συγκρότημα.
-Μμμ...Το ξέρωω...
-Με ρωτάνε πως λένε τη μπάντα που παίζω και δε ξέρω τι να τους πω, ρε μαλάκα πια..
-Σε ρωτάνε..; Ποιοι, οι δημοσιογράφοι;
-Xαχα. Κοψ' τις βλακείες, ρε Ηannah. Αυτοί που θέλουν να ακούσουν τα κομμάτια, αυτοί που θα έρθουν στα live μας, αυτοί με ρωτάνε, ρε μαλάκα.
-...Ποια live..;.. αφού δεν έχουμε κάνει κανένα...
-Ε, βέβαια!Πως να κάνουμε, αφού ούτε καν όνομα δεν έχουμε, τι θα γράφει στην αφίσα "απόψε παίζουν οι πως-τους-λένε, μην το χάσετε..";!
-...
-Αλλά ποια live ρε, τι λέμε τώρα, εδώ ούτε καν σελίδα στο myspace δε μπορούμε να φτιάξουμε χωρίς όνομα για να ανεβάσουμε τα κομμάτια!Ρε μαλάκα, δε μπορώ, ρε..!
-...
-Είμαστε η πιο άγνωστη μπάντα του κόσμου!Τόσο άγνωστη που ούτε οι ίδιες δεν ξέρουμε το όνομα της μπάντας μας!
-...
-Ηannah, μ'ακούς; Πες κάτι!
-...
-Μου τη σπάει ρε μαλάκα που δεν προσπαθείς καν, σκέψου κάτι!!
-....Μμμ.. τι λες για The black Jackets;
-Τι να πω...Λέω ότι είναι σκατά,ρε γαμώτο, αυτό λέω!!!Σαν όνομα μαφιόζων, ή σαν εκείνη τη μαλακία ταινία με τους εξωγήινους, ή σαν παιχνίδι στο casino, τι μαλακίες είναι αυτές;!! Βαρέθηκα, θα ψάξω άλλους να παίζω μαζί τους!
-...


Εκείνη την ώρα παίζει το αγαπημένο κομμάτι των κοριτσιών απο melvins, αυτό που λίγο πριν το τέλος "ησυχάζει" πριν απο το τελικό build up.

-Tι κομματάρα...

Οι κιθάρες ησυχάζουν και η Colette εκείνη τη στιγμή τραβάει ένα μεγαλειώδες ρέψιμο. Αμέσως μετά, οι Melvins αρχίζουν να τα χώνουν και πάλι δαιμονισμένα. Το χρονόμετρο στο cd player δείχνει 2:54. Ακριβώς τη στιγμή αυτή η Hannah πατάει το pause και σηκώνεται θριαμβευτικά.

-Αυτό είναι!
-Αυτό είναι ποιο;
-Το όνομα της μπάντας μας! 2:54! Η στιγμή πριν το kick in στην κομματάρα των Μelvins!
-Πω ρε, Hannah, το ήξερα ότι πάλι μαλακία θα πεις..
-Αυτό είναι σου λέω! Είμαστε οι 2:54!
-Πω, ρε μαλάκα...μια ζωη άγνωστες θα μείνουμε..




HA0006 by houseanxiety

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

au revoir

Εκείνο τον καιρό συγκατοικούσα με καμιά τριανταριά ξανθιές κατσαρίδες.
Και αυτές πρέπει να ήταν μόνο οι μόνιμες, χώρια αυτές που το είχαν δίπορτο και πηγαινοερχόντουσαν. Αν μαζευόντουσαν όλες μαζί, σίγουρα πληρούσαν τις αριθμητικές προυποθέσεις για σύσταση σωματείου. Που ξέρεις, μπορεί και να μάζευαν υπογραφές για να με διώξουν από την γκαρσονιέρα...Γκαρσονιέρα: η λέξη που χρησιμοποιούσα για να περιγράψω το χώρο που φιλοξενούσε σε σχετικά σταθερή βάση τα λιγοστά υπάρχοντά μου σε πείσμα όλων αυτών των ενδείξεων που συνηγορούσαν υπέρ του χαρακτηρισμού του ως τρώγλη, τρύπα ή λάκο με σκατά.
Δεν είναι να απορεί κανείς που οι κατσαρίδες μου έβρισκαν το χώρο τόσο φιλόξενο. Δε λέω βέβαια, δεν ήμουνα και εγώ και η βασίλισα της καθαριότητας, αλλά φίλε, αυτό το κωλοχανείο ήταν σε τέτοια άθλια κατάσταση, με κάτι σάπια σανίδια να κρέμονται από τις κάσες στις πόρτες, με κάτι μαυρισμένους από την υγρασία τοίχους στους οποίους μόνο βρύα που δεν φύτρωναν και με κάτι ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια στη λιγδιασμένη κουζίνα με τις σκουριασμένες σωληνώσεις, που ούτε ολόκληρο το συνεργείο καθαρισμού του δήμου δεν θα μπορούσε να το συνεφέρει. Άσε που ήταν και δέκα μέτρα κάτω από το χώμα, σαν τον τάφο του φαραώ ένα πράγμα, αλλά βγάλε την αίγλη και το μυστήριο και σκέψου πιο σκατίλα φάση. "Φωτεινό ημιυπόγειο" έγραφε η αγγελία. "Πρέπει να βγάλουμε λεφτά, ποιος μαλάκας θα φάει την πούτσα" λέω εγώ.
Τέλοσπάντων, λεφτά δεν έπαιζαν και κάπου έπρεπε να στεγάσω και εγώ το περιεχόμενο των πέντε χαρτόκουτων που αποτελούσαν τα περιουσιακά μου στοιχεία και κάπως έτσι ο πρόθυμος μαλάκας βρέθηκε. Για να νιώθω κάπως καλύτερα με τη σκατένια μου κατάσταση, βάφτισα το λάκο με τις σαύρες ατελιέ και περίμενα να περάσουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων ήλπιζα να ξεμπερδεύω με την καλών τεχνών. Μέχρι τότε ήταν βέβαιο ότι θα είχα αναγνωριστεί ως αυτό που ούτως ή άλλως ήμουν ήδη: μεγάλη καλλιτέχνιδα. Προς το παρόν όμως, έπρεπε να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι όλη μου η καλλιτεχνική παραγωγή κυμαινόταν σε τόνους από γκρι ποντικί μέχρι μαύρη είναι η νύχτα, όχι λόγω καταθλιπτικής ψυχοσύνθεσης, αλλά λόγω έλλειψης φωτός.
Όποτε ο συνωστισμός στην γκαρσονιέρα με τα κατσαρίδια γινόταν ανυπόφορος, ή όποτε ό ιδικτήτης- ένα αρχίδι που κάθε φορά που ερχόταν να μου ζητήσει το λόγο για τα χρωστούμενα ενοίκια προσπαθούσε παράλληλα να με στριμώξει στη γωνία, πράγμα όχι και πολύ δύσκολο λαμβάνοντας υπόψη τα τετραγωνικά που καταλάμβανε η κοιλάρα του σε συνδυασμό με τα λιγοστά τετραγωνικά της γκαρσονιέρας-αλλά, τέλοσπαντων, όποτε ο ιδιοκτήτης μου παράπρηζε το μουνί, την έκανα για κάποιον από τους προστάτες μου.
Στον Μιχάλη πήγαινα κάθε φορά που με τάραζε η πείνα. Έξαιρετικός μάγειρας και όχι τίποτα μαλακίες, μιλάμε για γκουρμέ φάση, αν και με την πείνα που είχα συνήθως και το στρατιωτικό συσίτιο θα μου φαινόταν δείπνο στο G.B.
Στον Ηλία πήγαινα όποτε χρειαζόμουν λίγη δημιουργική χημεία, το άτομο απλά ήταν επιστήμονας, όχι τί λέω, ο άνθρωπος ήταν μάγος, ήταν μούσα, ήταν η έμπνευση η ίδια προσωποποιημένη,λίγο από το φαρμακό του και έβλεπα οράματα. Και όλα αυτά για την κολλητή του χωρίς χρέωση, ε. Αρκεί να του έστηνα λίγο κώλο. Ε, τι να κάνουμε τώρα, έχει και η έμπνευση ένα αντίτιμο. Ευτυχώς, ο πούστης τελείωνε γρήγορα.
Στον Λευτέρη πήγαινα όποτε ήθελα να πιάσω φιλοσοφική συζήτηση, σε φάση τι είναι η ζωή και τι είναι ο άνθρωπος, να ζει κανέις ή να μη ζει, και που 'σαι, όσο το σκέφτεσαι πιάσε άλλη μια μπύρα, και κοίτα να είναι παγωμένη, ε, και κείνο το σαλάμι που είχες την άλλη φορά το μπουκώθηκες όλο ή έχει μείνει τίποτα ρε μαλάκα;
Στον Βαγγέλη πήγαινα για μουσική ενημέρωση. Ο σκληρός του δίσκος ήταν τίγκα στα downloads, τα οποια εγώ μετέφερα στο φλασάκι μου και από εκεί στη μπακατέλα που εκτελούσε χρέη υπολογιστή πίσω στο λάκο με τους αρουραίους γιατί με τη κλεμένη από τους γείτονες σύνδεση μου έπαιρνε περιπόυ μισή αιωνιότητα για να τσεκάρω το e-mail μου. Για να κατεβάσω, ούτε λόγος. -Να αγοράσω τους δίσκους, μαλάκα μου, για πλούσια με πέρασες, άσε που πόσα cd να ξεψαχνίσεις πια: Άσε που μετά αράζαμε με το Βαγγέλη και ακούγαμε όλο τον κατάλογο της katorga, ή δεν ξέρω τι , στραγγίζοντας κανένα beefeater. Mόνο όταν ο Βαγγέλης είχε περάσει εκείνη τη φάση με την ψυχεδέλεια και ήθελε να ακούμε συνέχεια Οmm πίνοντας μπάφους μου την είχε σπάσει και δε γούσταρα καθόλου να πηγαίνω.
Στον Μάνο πήγαινα σε φάση να βρω ένα μέρος να αράξω για λίγες μέρες, ο τύπος ήταν τόσο στην κοσμάρα του που ούτε καταλάβαινε ότι εγώ άραζα στο σπίτι του για βδομάδες, ακόμα και όταν με έβλεπε να βγαίνω φρεσκολουσμένη και ευωδιαστή σαν πουτάνα από το μπάνιο ή όταν άπλωνα σειρές από στριγκάκια να στεγνώνουν πάνω στα καλοριφέρ του, αλλού αυτός.
Και βέβαια, υπήχε και ο Μάριος. Σε αυτόν πήγαινα όποτε γούσταρα ένα καλό γαμήσι, ο τύπος απλά είχε το ιδανικό μέγεθος πούτσου και δεν ήταν μόνο αυτό, ήξερε και πότε και πως να στον χώσει, σε φάση υπερ καυλωτικό σεξ, όχι τίποτα ταντρικά, τύπου κοιτάζω το ταβάνι τέσσερις μέρες τώρα, τι θα γίνει θα τελειώσεις,ούτε και τίποτα ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε,-τι θα γίνει μωρό μου, θα μπεις μέσα, -μα μπήκα και τελείωσα- μα καλά πλάκα μου κάνεις; Πολύ καυλιάρης ο Μάριος επίσης...
Τελοσπάντων, τον υπόλοιπο καιρό τον περνούσαμε με τη Λένα στο λάκο με τα κατσαρίδια. Η μαλακισμένη, ήταν ακόμα ανήλικη και έμενε με τους γονείς τη. Κοίτα να δεις γκόμενα που πήγα και πέτυχα. Όμως έκανα υπομονή...βλέπεις... μου το 'γλειφε καλά... και από κώλο έσκιζε...

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

best vampire haunted





Νεουορκέζικο κλαμπ.
Η Α. βγαίνει από μια από τις τουαλέτες με το κεφάλι σκυφτό και τα μαλλιά ριγμένα στο πρόσωπο, παραπατώντας και κατεβάζοντας ακόμη το φόρεμά της. Την στιγμή που καταφέρνει να σηκώσει το κεφάλι και να εστιάσει το βλέμμα της μπαίνει στις τουαλέτες η Β.

Α: (μέσα από τα δόντια της και γυρίζοντας το κεφάλι προς την άλλη πλευρά προσποιούμενη ότι δεν έχει δει την Β.) Fuck..
Β:(πλησιάζοντας με έκπληκτο βλέμμα) Amanda;
Α: (γυρίζει τώρα το κεφάλι προς την Β. χαμογελώντας) Bethany;
Β: Amanda!

Αγκαλιάζονται ελαφρώς αμήχανα.

Β: ω, θεέ μου, Amanda, δεν το πιστεύω! Πάει τόσος καιρός από τότε που βρεθήκαμε τελευταία φορά..
Α: Ναι, ναι! Βethany, καλή μου, ...
(απομακρύνεται και την κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω) φαίνεσαι πανέμορφη, ένας άγγελος από το L.A. στη Νέα Υόρκη..πότε ήταν, αλήθεια, η τελευταία φορά που σε είδα...
Β: πρέπει να ήταν σε εκείνο το vegan εστιατόριο που ειδικευόταν στο τυρί χωρίς γάλα από φυστίκια πεκάν στην 32η οδό.. (με ένα αδιόρατο ύφος αηδίας) Θεέ μου Amanda, τι.. πράγματα με έβαζες να τρώω τότε..
Α: (ελαφρώς ενοχλημένη) Εννοείς πόσο προσπαθούσα να αποτοξινώσω το μυαλό σου και το σώμα από όλο το junk food που σαβούριαζες πριν γνωριστούμε; Πάντως, ναι, τότε ήταν, τώρα θυμάμαι, πρέπει να ήταν τη μέρα που μου ανακοίνωσες ότι παρατάς το συγκρότημα μας για να εγκατασταθείς μόνιμα στο L.A...
Β: Ελα τώρα, δεν το παράτησα κιόλας...αφού τόσο καιρό πριν γκρίνιαζες ότι είμαι υπερβολικά pop για τις pocahaunted... και έπειτα εσύ είχες πει πρώτη ότι είναι ο καιρός να κάνει η κάθεμία τα δικά της... εμένα πάντως δε μου βγήκε σε κακό...
Α: Τελοσπάντων, ας τα αφήσουμε τώρα αυτά! Αλήθεια, ξανάρχισες να τρως γαλακτοκομικά; γιατί βλέπω τα έχεις πάρει πάλι τα κιλάκια σου...
Β: (χαμογελώντας και ρουφώντας την κοιλιά της) Ε, τώρα στο L.A. η πολύ παρέα με τον Bruno, ξέρεις πως είναι...τουλάχιστον, έκοψα όλα εκείνα τα κακής ποιότητας ναρκωτικά που κάναμε τότε...το μυαλό μου κόντευε να γίνει πουρές από τον πολύ μπάφο...
Α: Χμ..Ο Βruno, ναι...Αλήθεια, πως τα πάτε με το συγκροτηματάκι σας..; τους... πως τους είπαμε...
Β: (με ελαφρά εκνευρισμένη έκπληξη)...τους Βest Coast;! Ε, καλά Amanda, μη μου πεις τώρα ότι δεν μας έχεις ακούσει! εδώ έχει βουήξει ο τόπος...
Α: Μα πως, ναι, βέβαια,καλή μου, μη συγχίζεσαι, φυσικά και σας εχω ακούσει, είστε καταπληκτικοί φυσικά...αλλά αφού με ξέρεις εμένα, πάντα κολημένη με τον βρωμικο ήχο της Νέας Υόρκης...
Β: Εννοείς το ασυνάρτητο σύννεφο ψυχεδελικού θορύβου με συνοδεία κραυγών... μα έλα, μην κάνεις έτσι, ξέρεις πως αστειεύομαι..ναι, ακόμα προσπαθώ να συννελθω από όλο αυτό το ουρλιαχτό που με έβαζες να βγάζω τότε.. χαχα! Έμαθα πάντως ότι και εσύ κάνεις πιο mainstream πράγματα τώρα ... και με αναφορές στο L.A...
Α: Για τους L.A. Vampires μιλάς; μα δεν πιάνεις το σαρκασμό, καλή μου; Ε, και δε θα τους έλεγα και τυπικό ποπ συγκρότημα...(κοιτάζοντας δήθεν αδιάφορα προς τον τοίχο) δεν είναι ότι ξεπουληθήκαμε όπως τόσοι και τόσοι...
Β: μμ, γιατί ξέρεις, πολλοί λένε ότι προσπαθείς να αντιγράψεις την επιτυχία των best coast...;Oμως, βέβαια, εγώ ξέρω ότι δεν είναι καθόλου έτσι και πάντα λέω σε όλους αυτούς τους κριτικούς που μας παίρνουν συνεντεύξεις στο l.a και που και που σε αναφέρουν ότι εσύ είσαι πάντα αφοσιωμένη στην εμ, τέχνη σου...και την not not fun φυσικά...με τον britt πως τα πάτε;
Α: Καταπληκτικά, παιδί μου,και η not not fun γίνεται όλο και καλύτερη, πραγματικά νιώθω ότι κάνουμε πολύ σημαντικά πράγματα και ότι έχουμε ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό όραμα τώρα πια άλλα με όλο αυτό το πάθος και την ελευθερία πνέυματος και...μπλα μπλα μπλα
Β: εμ, Αmanda, sorry, καλή μου, πρέπει να φύγω, με περιμένουν δυο δημοσιογράφοι απ' έξω, ξέρεις τώρα με όλη αυτή την επιτυχία του αλμπουμ, το πρόγραμμά μας είναι κάπως στενό..πάντως θα είμαστε στην Νεα Υόρκη και αύριο, παιζουμε live, Αmanda, απλά πρέπει να έρθεις, θα αφήσω το όνομά σου στη λίστα..
Α: Μα ναι, φυσικά, θα ήταν τέλεια, θα έρθω όπωσδήποτε, αν και με όλα αυτά τα συγκροτήματα που μας ζητάνε να τους ακούσουμε για τη Not not fun που χρόνος...ξέρεις τώρα τι δύσκολο να παρακολουθήσουμε όλους αυτούς που μας καλούν στα live τους...
Β: εμ, anyway, Amanda, χάρηκα τρο-με-ρα, που σε είδα, καλή επιτυχία με τα δικά σου!
Α: κι εγώ γλυκιά μου, πολύ το χάρηκα που σε είδα, σου εύχομαι ότι καλύτερο σε ο,τι κάνεις ειλικρινά...

Αγκαλιάζονται και φεύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Α: (κλείνοντας την πορτα της τουαλέτας και βγαίνοντας στο κλαμπ) ξεπουλημένη, ατάλαντη καλιφορνέζα κότα ..
Β: (φτιάχνοντας τα μαλλιά της στον καθρέφτη της τουαλέτας) αποτυχημένο, ατάλαντο παρανοικό πρεζάκι..

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Squared to it, faced to it


O σεκιουριτάς με πλησίασε τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να χώσω το τέταρτο cd στην τσάντα μου. Το σακίδιό μου ήταν ήδη μπουκωμένο 2 βινύλια που του χάριζαν ένα ύποπτα τετραγωνισμένο σχήμα. Θα μου πεις τώρα, αφου "ψωνίζεις" τη μουσική σου από τις αλυσίδες καλά να πάθεις, φάε τώρα το μπάτσο γυαλατζί στη μάπα, χάθηκε λίγη εκλεκτικότητα ρε; Ε, ναι ρε μαλάκα, από τις αλυσίδες ψωνίζω, τι θες τώρα, ν' αρχίσω να ξαφρίζω τα δισκάδικα φίλων και γνωστών; Θα γίνουμε ρεζίλι... Ασε που πως θα ζήσουν τα ποιοτικά δισκάδικα κυριε εκλεκτικέ αν κάθε βδομάδα τα ξεψαχνίζει το κάθε λαμόγιο;
Εντάξει, το ξέρω, δεν το σκέφτηκες αυτο...Εμείς όμως το έχουμε σκεφτεί και αυτό και πολλά άλλα...όπως ένα συστημα που βρήκαμε για να βελτιώνουμε την έλλειψη ποκιλίας και ποιότητας: παραγγέλνουμε τους δίσκους που θέλουμε και δεν εμφανιζόμαστε ποτέ για να τους αγοράσουμε, μετά από λίγο καιρό η αζήτητη παραγγελία μας μπαίνει στο ράφι του καταστήματος, οπότε κάποιος άλλος από εμάς - πέρα από αυτόν που είχε κάνει την παραγγελία φυσικά, δεν ήμασταν και τόσο βλάκες- επισκέπτεται το κατάστημα και ψωνίζει τους δίσκους με πίστωση... και όταν λέω πίστωση εννοώ εξόφληση στην επόμενη ζωή.
Τέλος πάντων, πίσω στο θέμα μας: Ο τύπος που λες με πλησίασε πάνω που τακτοποιούσα με τρόπο στο τσαντάκι μου τo red barked tree. 'Ηταν ένας τραγικός σεκιουριτάς, να τον κλαίνε τα στρείδια, καχεκτικός, με ένα κουστούμι που του 'πλεε, με λεκέδες ιδρώτα κάτω από τις μασχάλες, ίχνη πρόωρης τριχόπτωσης στο κατά τα άλλα λιπαρό του κρανίο και οδοντοστοιχία που φανέρωνε ότι ο τύπος είχε γραμμένους τους κανόνες υγιεινής στα πλημμελώς καθαρισμένα αρχίδια του. Με πλησιάζει λοιπόν το ανθρώπινο κουρέλι και φτύνει μες στη μούρη μου: "Παρακαλώ, δεσποινις, ακολουθήστε με". Άρχισα κι εγώ να μουρμούριζω μέσα από τα δόντια μου κάτι αξιοθρήνητες διαμαρτυρίες, τάχα μου θιγμένη πελάτισα και έτσι, ενώ παράλληλα υπολόγιζα ποιες ήταν οι πιθανότητες, να το κόψω τρέχοντας μέχρι την είσοδο. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι πιθανότητες ήταν μηδενικές: βρισκόμασταν στον γαμημένο τέταρτο όροφο και μέχρι να φτάσω στο δρόμο κάποιο άλλο αρχίδι θα με σταματούσε στα σίγουρα. Αποφάσισα λοιπόν να παραδοθώ στη μοίρα και να κάνω ό,τι μου έλεγε ο τυπος -σιαμαμίδι-με-κουστούμι. Τον ακολούθησα σε ένα μικροσκοπικό δωματιάκι στο ισόγειο χωρίς παράθυρο που μύριζε κλεισούρα. Εκεί, το απολειφάδι με υπέβαλλε χαιρέκακα στην εξευτελιστική διαδικασία του αδειασματος της τσάντας μου. Με πόνο ψυχής άρχισα να ακουμπάω στο γκρι πτυσσόμενο τραπεζάκι από φθηνή φορμάικα με κυκλικά αποτυπώματα από τα ποτήρια του φραπέ στην επιφάνειά του τα wire live at the cbgb 1978, 2 cd από τη σειρά legal bootleg series που μου έλειπαν, φυσικά το red barked tree, και -το χειρότερο όλων- τα βινύλια 154 και το Pink flag, την επανέκδοση του 2007 φυσικά, μην τρελαίνεσαι. Είχα βέβαια και την πρώτη κυκλοφορία κάποτε, αλλά ένας μαλάκας γκόμενος μου την είχε φάει μαζί με το 154 πριν κάνα-δύο χρονάκια. Και τώρα, πάνω που θα επέστρεφαν επιτέλους στη δισκοθήκη μου, να ' μασταν όλοι μαζί χαρωποί στο δωματιάκι της ανάκρισης.
Ο τύπος με κοίταξε με μάτια ποντικού και μου σέρβιρε ένα ξεδοντιασμένο χαμόγελο όλο γοητεία: " ξέρεις, θα μπορούσαμε ίσως να τα βρούμε...". Εγώ που ήμουν ντυμένη με ένα τρύπιο αντρικό πουλόβερ που έκανε τα βυζιά αόρατα, σκουλαρίκια παντού και στολισμένη με 5-6 τατουάζ- και αυτά μετρώντας μόνο τα σημεία του σώματος που φαίνονταν, υποννοώντας ότι υπήρχαν πολλά άλλα και στα υπόλοιπα μέλη της ανατομίας μου- δεν κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε, αλλα μόλις άκουσα τον ήχο του φερμουάρ να κατεβαίνει συνειδητοποήσα ότι ο τύπος είχε να γαμήσει από το ευρωμπάκετ του '87 και η εμφάνιση μου ελάχιστα τον ενδιέφερε. Τι έκανα; Σκέφτηκα, δε γαμιέται, αντάλλαξα ένα απελπισμένο βλέμμα με τον Colin Newman που με κοίταζε πίσω από το μικροφωνο του cbgb και έπεσα στα γόνατα.
Του τράβηξα μια δαγκωματιά και όσο ο τύπος προσπαθούσα να συνέλθει ουρλιάζοντας, έριξα τους δίσκους στην τσάντα μου και βγήκα στο δρόμο σένια


Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

bullets over l.a.

she-ra





To όνομα μου είναι Αlice. 'Οταν έγινα 14 το άλλαξα σε Vicki Vale, από εκείνη τη γκόμενα της DC Comics που εμφανίζεται στoν Βatman. Την ίδια εποχή την έκανα από το σπίτι μου και πήγα και άραξα σε μια κατάληψη σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στο Toronto, μαζί με διάφορους άλλους. Ήμουν και σε ένα punk- noise συγκρότημα τότε, τις Fetus Fatale, μαζί με άλλα τρία κορίτσια. Παίζαμε σε καταλήψεις και σε πάρτυ για την πλάκα μας, γούσταρα πολύ... Μετά από ένα από αυτά τα live ήρθε και με βρήκε ο Ethan. Του άρεσε μου είπε η φωνή μου και θα ήθελε να τραγουδήσω σε μερικά κομμάτια του, θα γράφαμε και σε studio και τέτοια. Kαλή φάση σκέφτηκα και συμφώνησα να πάω να γράψω. Στο studio o Ethan ηχογράφησε κρυφά το soundcheck. Έτσι έγινε το Alice Practice.
Όλα τα κομμάτια της ηχογράφησης τα ανεβάσαμε στο Myspace. Δεν σκεφτόμασταν να κάνουμε κάτι μεγάλο, θέλαμε σε φάση να ανεβάζουμε μουσική για download, για όποιον γούσταρε να ακούσει και να παίζουμε σε πάρτυ σε υπόγεια. Από εκεί μας βρήκαν διάφορες εταιρείες που ήθελαν να κυκλοφορήσουν τη μουσική μας τύπου επίσημα. Έτσι βγάλαμε το πρώτο βινύλιο που ξεπουλησε τα 500 κομμάτια σε τρεις μέρες και από κει και πέρα η φάση πήρε το δρόμο της.
Δεν άφησα αμέσως τις Fetus βέβαια, γούσταρα πολύ να παίζω με τα κορίτσια, άλλα όταν το πράγμα με τον Ethan έγινε μεγαλύτερο και άρχισαν οι περιοδείες δεν προλάβαινα και έπρεπε να τις αφήσω. Κάπου εκεί ξανάγινα Αlice και ακόμα παραμένω.
Είμαστε σίγουρα punk και όχι disco μαλακίες. Απλά χρησιμοποιούμε synths. Mισώ τα video games και μισώ τους ήχους στα video games. Γι' αυτό και γουστάρω που ο Ethan χρησιμοποιεί όλους αυτούς τους μαλακισμένους ηλεκτρονικούς ήχους, γιατί είναι ενοχλητικοί: η ενόχληση προκαλεί ένα συναίσθημα στους ανθρώπους. Αν ακούσεις ένα μάτσο γαμημένα ενοχλητικούς ήχους, σίγουρα θα νιώσεις κάτι.
Τους στίχους στα κομμάτια τους γράφω εγώ. Θέλω με τους στίχους να λέω πράγματα που δεν έχω ακούσει άλλους να λένε. Υπάρχουν εκεί έξω αρκετές μπάντες που η μουσική τους είναι αξιοπρεπής, αλλά οι στίχοι είναι σκατά. Δεν ήθελα να είναι έτσι με μας, γι' αυτό χαίρομαι που δεν γράφει τους στίχους ο μαλάκας ο Ethan. Παρ' όλα αυτά, έτσι όπως ουρλιάζω στα κομμάτια, δεν είναι να απορεί κανείς που κανένας δεν καταλαβαίνει τι λέω, ούτως ή άλλως. Ίσως πρέπει να ανεβάσω τους στίχους κάπου για να σταματήσουν όλοι αυτοί οι μαλάκες να φωνάζουν τα λάθος λόγια στα live μας...
Α, ναι, σωστά, τα live μας... Αν δεν μας έχεις δει, χάνεις φίλε, σίγουρα όμως θα έχεις ακούσει κάποιον πιο ψαγμένο από σένα να μιλάει για μας. Αν μπορούσα να περιγράψω τα live μας με τρεις λέξεις αυτές θα ήταν εμετός, ξερατό, γαστρικά υγρά.Καλά, τέσσερις λέξεις, αλλά μη μου κολάς τώρα ρε, αφού ξέρεις τι εννοώ. Τώρα που το σκέφτομαι, ο Ethan έχει περιγράψει τη μουσική μας σαν ξερατό που μιλάει, να που συμφωνούμε με το μαλάκα...
Τέλοσπάντων, στα live εγώ είμαι υπερθέαμα, χτυπιέμαι πάνω κάτω σαν να έχω πάθει κρίση επιληψίας ή σαν να υποφέρω από αυτισμό ή κάτι και μετά κάνω crowdsurfing. Πάντα κάνω crowdsurfing, ή μάλλον όχι crowdsurfing, αυτό που κάνω είναι να στέκομαι πάνω στον κόσμο και αυτοί με κρατάνε όρθια και εγώ τραγουδάω. Βέβαια κάποιες φορες αυτό μας βάζει σε μπελάδες... όπως στο Glastonbury το 2008 που αυτοί οι γαμιόληδες ήθελαν να μας κατεβάσουν από τη σκηνή... ή σε κείνο το δισκάδικο στο Λονδίνο που ο κόσμος άρχισε να τα σπάει. Άκουσα ότι η Rough Trade χέστηκε πάνω της και έκοψε για λίγο τα live στο μαγαζάκι μετά από μας... χαχα.
Επίσης, γουστάρω να πλακώνομαι με σεκιουριτάδες, όπως στο Fabulous το 2008 ή στο Sonar, το 2009 που έσπαγα τα drumkit και ερχόντουσαν να να με μαζέψουν οι γαμιόληδες... punk φάση λέμε...
Το αγαπημένο μου όμως ήταν σε κείνο το παρτάκι στο L.A. που ο θόρυβος ήταν τόσο πολύς που ήρθαν οι μπάτσοι, αλλά ο κόσμος δεν κώλωσε και άρχισε να τους πετάει μπουκάλια, ε, μετά από αυτό μας έφεραν ένα ελικόπτερο, φάση αμερικάνικη καταδίωξη... γούσταρα πολύ...
Εκεί που ξενέρωσα ήταν στο SXSW, που παραλίγο να με συλλάβουν στο ίδιο μου το live γιατί έπινα και ήμουν ανήλικη, εκεί κόντευαν να μου πεταχτούν τα χημικά από τα αυτιά και αυτούς τους πείραξε που κρατούσα ένα μπουκάλι μπύρα. Α, και στο Βrighton, που πλάκωσαν οι μπάτσοι να με μαζέψουν γιατί κακοποιούσα λέει τον κόσμο...
Τραυματισμοί... γάματα, έχω σπάσει δύο πλευρά σε αυτοκινητιστικό, έχω πάθει διάσειση από χτύπημα που μου ριξε ένας κωλόμπατσος σε μία συμπλοκή, έσπασα και τον αστράγαλό μου σε μια συναυλία στο Τοkyo, αλλλά δε γαμιέται... έπαιξα ΄και στην περιοδεία εκείνης της κωλοφυλλάδας με πατερίτσα...
Γουστάρω τις μπάντες που είναι επιθετικές και ωμές, το θέμα είναι να είμαστε όσο πιο ακατέργαστοι γίνεται...Γι' αυτό και στα live καίω τον κόσμο με τσιγάρα και χύνω βότκα πάνω τους...
Στο κάτω κάτω αυτό είναι punk και να πάνε όλοι να γαμηθούνε, δε δίνω δεκάρα για το τι πιστεύει ο κόσμος για μένα...

υ.γ.: για τον τύπο που ξυλοφόρτωσα στο Latitude: " You touch my tits, i kick you in the fucking head"